Από τη Μπλανς με αγάπη

 Είναι φορές, πολλές φορές, που η ασχήμια γύρω γίνεται φίλη της ψυχής... Και είναι φορές, πολλές φορές, που αυτό ονομάζεται πραγματικότητα. Μα, δεν είναι!

Τάισε την αγάπη!

Ο σοφός παππούς Ινδιάνος μιλά στο εγγόνι του για τη μάχη που μαίνεται στις καρδιές των ανθρώπων.

"-Μέσα μας, παιδί μου, πολεμούν δυο λύκοι. 

 Ο ένας λύκος είναι το κακό:

 η αλαζονεία, ο φθόνος, ο εγωισμός, το ψέμα, η υπεροψία.

Ο άλλος λύκος είναι το καλό:

η αγάπη, η γενναιοδωρία, η ανιδιοτέλεια, η αλήθεια, η χαρά.

-Και ποιος κερδίζει;

Μέρα μνήμης

για εκείνους που γνωρίζουν, για εκείνους που αντέχουν ακόμα να θυμούνται, αλλά και για εκείνους που καπηλεύονται...

Το τρένο φεύγει στις οχτώ

 

Εποχή μελαγχολίας, μήνας εξομολόγησης, μέρα δράσης, πάντα ώρα οχτώ. Χρόνια τώρα...

Ακριβώς στις οχτώ μαζεύω τα πικραμένα γιατί. Τα ρίχνω όπως - όπως στο μυαλό και τραβάω για το σταθμό. Η καρδιά σφυρίζει -παραπονεμένα; ανυπόμονα; - έτοιμη για το καθιερωμένο ταξίδι.

Πρόσωπο με πρόσωπο

 Αυτά που πρέπει να γίνουν. Αυτά που τυχαία (;) συμβαίνουν. Κι από την άλλη εκείνα που θα ήθελες να γίνουν, εκείνα που εύχεσαι να μην είχαν ποτέ συμβεί.

Κι όταν όλα ζητήσουν εξηγήσεις και ευθύνες "πρόσωπο με πρόσωπο"; Εντάξει με τα γεγονότα. Αλλά με τις αιτίες; ποιος; πότε; μέχρι πού; γιατί; Γιατί; ΓΙΑΤΙ;

Της αγκαλιάς

Το φιλί

 Τα σώματα αγκαλιάζονται ηχηρά, η επιθυμία για επαφή είναι ίσως η μοναδική τους ανάγκη, ο μόνος προορισμός.

Τα χρώματα αγκαλιάζονται κι αυτά και τυλίγουν παθιασμένα στα άδυτά τους τις φιγούρες.

Οι λεπτομέρειες πολλές, βαριές, σχεδόν εξουσιαστικά, αγκαλιάζουν με τη σειρά τους τα πάντα. Λεπτομέρειες που παραπέμπουν στις "αποσκευές" των ανθρώπων...

Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο!

Νίκος Ξυλούρης - Ψαρονίκος (7 Ιούλη 1936 -  8 Φλεβάρη 1980)

Τραγουδούσε ο Νίκος Ξυλούρης και το εννοούσε! Εκείνοι που το γνώρισαν, γοητεύτηκαν όχι μόνο από την υπέροχη φωνή του, αλλά κι από την καθαρότητα του χαρακτήρα του.
Η φυσικότητα με την οποία έφερε πάνω του την ανάγκη για το μόνοιασμα των ανθρώπων, ανάγκη που τόνισε και στα τραγούδια που επέλεξε να πει, ήταν αφοπλιστική. Πάντα έτοιμος να υμνήσει την αγάπη, πάντα ακούραστο το βλέμμα του να αγκαλιάσει με αγάπη.

Στα θησαυροφυλάκια του μυαλού

 Είναι! Κι ακόμα κι αν τα βιβλία σού προκαλούν αφόρητη πλήξη, αυτά τα "σπίτια" τους θα σε μαγνητίσουν!

Είναι ένας τριώροφος ιπτάμενος δίσκος, που λάμπει διακριτικά τη νύχτα!

Χτίστηκε το 2004 και πήρε το όνομα του ντόπιου ποιητή Σάντρο Πένα (1906-1997).

Η ανοιχτή οροφή και τα διαφανή τζάμια,  που το καλύπτουν απ' άκρη σ' άκρη, αφήνουν το φυσικό φως να μπει παντού δημιουργώντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.

Γη παιδεμένη με σίδερο και με φωτιά

έργο του χαράκτη Τάσσου

Θυμάμαι πρόσωπα περήφανα να σκύβουν για να κρύψουν το δάκρυ ενός χαμένου ονείρου, που είχαν χτίσει με σώμα και ψυχή και που πέταξε μακριά λαβωμένο...

Ήταν τα πρόσωπα του παππού και της γιαγιάς, της μάνας και του πατέρα, των άγνωστων και γνωστών φίλων, που το δάκρυ τους πότισε αυτή τη γη την παιδεμένη με σίδερο και φωτιά!

Σα θα σμίξουν οι ανάσες, θα φουσκώσουν τα πανιά!

graffiti στην Τυνησία, 2011

"Σ' αυτό τον τόπο πια κανείς δεν με προσμένει.

Γριά τσιγγάνα, μη μου πεις το ριζικό.

Περνούν οι άνθρωποι βαθιά τους σκοτωμένοι

κι ούτε κουβέντα δεν ακούς για φονικό"

Λίγα λόγια από το Μάνο Χατζιδάκι

Η παράσταση δεν είναι φώτα,

 δεν είναι σκηνικό,

είναι οι άνθρωποι,

εσείς κι εγώ...

(Από τον "Πρόλογο", "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε")

Μετακόμιση

   Woman in Blogs 2: η συνέχεια!!!

   Η μετακόμιση του ιστολογίου -απότομη και αναγκαστική- πέτυχε... εν μέρει! Κάτι έμεινε πίσω, κάτι καινούριο θα το αντικαταστήσει. Καλύτερο ή όχι δεν έχει σημασία...

Και εγωιστής και γίγαντας... ή μήπως όχι;

"The selfish giant" by Bree Patton

 Πολλές φορές κι έναν καιρό όξινα δάκρυα είχαν μαράνει τις χαρές του, βαριές απογοητεύσεις είχαν κλειδώσει την καρδιά του.

Για την καρδιά εκείνη τη γυαλένια

Gioia Albano

Που όλο ραγίζει και ποτέ δεν σπάει! Για την καρδιά της μάνας... Που καίγεται τα καλοκαίρια για να σε ζεσταίνει τους χειμώνες, που παγώνει στο χιόνι για να σε δροσίζει στην έρημο...

Γκάτσος-Χατζιδάκις: γκρεμίσανε τα φράγματα...

Οι τελευταίες μέρες χρωματίστηκαν ξανά από τους πολέμιους του αυτονόητου. Όσοι λεηλάτησαν τη χώρα, πυροβολούν στο ψαχνό με κορώνες ενδιαφέροντος για την πατρίδα. Όσοι τους ανέχτηκαν, ψάχνουν διέξοδο. Όσοι τους ακολούθησαν δίχως να το καταλάβουν, αρνούνται να δώσουν λίγο από το κουράγιο τους στους ομοιοπαθούντες.

Η δική μου σκέψη βρήκε μια γωνιά να ξεκουραστεί σε αυτούς τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, που μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις το 1986.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά η ελπίδα...

των ανθρώπων να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα δίνει νέα πνοή κάθε φορά στα γεγονότα, μα και σκιάζει τη μνήμη, θολώνει την κρίση...

έργο του Τάσσου

Οι σταθμοί στην ιστορία του εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς πολλοί, εύκολα όμως όλοι χωρούν σε μιαν εικόνα:

οι καταπιεσμένοι καταφέρνουν, επιτέλους, να ενωθούν κι αποφασίζουν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Οι καταπιεστές με αδιάκριτη, ψυχολογική και σωματική, βία τους διασπούν, πνίγουν στην ελεεινή προπαγάνδα τα γεγονότα.

Γίνε μου όρκος και φωτιά

Το 1974 ο θίασος του Κώστα Καρρά ανέβασε στο θέατρο Αλάμπρα το έργο του Sean O'Casey "Κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα".

Πολυδούρη - Καβάφης: συνομιλία

Brett Rogers

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα- χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.

Ω, χαμηλώστε αυτό το φως! Στη νύχτα τι ωφελάει; Πέρασε η μέρα, Φτάνει πια.

Ένα τριαντάφυλλο για την αγάπη, ένα βιβλίο για πάντα!

      

Με αυτό το σύνθημα γιορτάζεται από το 1925 η ημέρα βιβλίου στην Καταλονία, στο δρόμο La Rambla που πλημμυρίζει από κόσμο. Στο φημισμένο αυτό δρόμο (που λάτρευε ο Λόρκα) οι Ισπανοί συνεχίζουν το μεσαιωνικό τους έθιμο ανταλλάσσοντας 400.000 βιβλία και 4.000.000 τριαντάφυλλα!

Απ' το 1995 η UNESCO καθιέρωσε την ημέρα του φεστιβάλ της Καταλονίας ως Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου συνδυάζοντας τις ημέρες θανάτου του Θερβάντες και του Σαίξπηρ.

Της νύχτας τα ηχεία

Όλοι οι πίνακες της ανάρτησης είναι του Leonid Afremov

μεσάνυχτα στο ξέφωτο

Δεν σωπαίνουν ποτέ. Πάντα ακούγεται το γκάζι τους.

Μαρσάρουν στην πρώτη απότιστη ελπίδα που συναντούν κι αρχίζουν να της μιλούν. Όλη τη νύχτα. Μέχρι ν' ακουστούν τα μαρσαρίσματα της επιβίωσης. Τότε κάνουν πως σίγησαν... 

Ποιος θα φωνάξει ψευδώς;

Στράγγιξα το αίμα της μνήμης μου

κι έβαψα κόκκινα αβγά για τη γιορτή.

Για να γίνει η ζωή γιορτή ποτίζεται η γη - αιώνες τώρα- με αίμα.

Θεριά οι άνθρωποι...

Αφιερωμένο σ' εκείνες τις ψυχές που ανασταίνουν τη συνείδησή μας...

Β 612 κι εγώ...

Ο πλανήτης Β 612 υπήρχε πάντα.
Στο καπέλο της υπόνοιας.
Στο τρίξιμο του φόβου.
Στο φτερούγισμα του χαμόγελου.

25η Μάρτη 2012: οι αστοί τρομάξανε...

Bread and roses (β)

Sharalee Regehr

 8 Μάρτη 2012: αγωνιζόμαστε ακόμα για ψωμί και τριαντάφυλλα

Bread and roses (α)

ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

Στις 8 Μάρτη του 1812 χιλιάδες εργάτριες κατακλύζουν τους δρόμους της Νέας Υόρκης διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, 10ωρο, μισθό ίσο με αυτό των αντρών, δικαίωμα ψήφου και κατάργηση της παιδικής εργασίας.

 Το σύνθημά τους BREAD AND ROSES!

Λαβωματιές κερένιες...

"Κουβάρι, κουβαράκι,

τι λες να τραγουδήσεις;

Λαβωματιές κερένιες,

καημούς από μυρτιά"...

 "Κουβάρι - κουβαράκι" του Νίκου Γκάτσου και του Μάνου Χατζιδάκι για το "Ματωμένο γάμο" του Λόρκα.

Love is... a necessity, not a luxury!

Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος* για να επιβιώσουμε, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Αγάπη δεν είναι να κοιτάμε ο ένας τον άλλον, αλλά να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση*. Κι εκεί να υπάρχει πάντα η αγάπη μας....

Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πεί χάνομαι!*




 * Νίκος Εγγονόπουλος, Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερί, Νίκος Καζαντζάκης

Η αγάπη κάστρα καταλεί!

Γέλα σκουντούφλη, κόσμε μαγκούφη!

δεν είναι μόνο μαύρη η ζωή!

του Γιάνννη Μπακαλάκου και του Θωμά Μπακαλάκου

Θα έρθει η μέρα που η ζωή θα είναι χαρά για όλους!!!!

(μόνο αν βάλουμε το χεράκι μας....)