Για την καρδιά εκείνη τη γυαλένια

Gioia Albano

Που όλο ραγίζει και ποτέ δεν σπάει! Για την καρδιά της μάνας... Που καίγεται τα καλοκαίρια για να σε ζεσταίνει τους χειμώνες, που παγώνει στο χιόνι για να σε δροσίζει στην έρημο...

Gioia Albano

Γι' αυτή την καρδιά είναι γραμμένο και το ποίημα με τη τούτη την σπαραχτική φράση στο τέλος:

"χτύπησες, αγόρι μου;" ρωτάει η μάνα το γιο που σκοντάφτει, καθώς τρέχει με την καρδιά της στα χέρια του για να τη δώσει στην αγαπημένη του.

Gioia Albano

Το ποίημα ανήκει στο Ζαν Ρισπέν, που η εμφάνισή του στους λογοτεχνικούς κύκλους του Παρισιού του 19ου αι. έθιξε τον καθωσπρεπισμό της εποχής, καθώς η πένα του αγκάλιαζε τους ανθρώπους του περιθωρίου της.

Η πρώτη μελοποίηση του ποιήματος έγινε από το Νίκο Χατζηαποστόλου  με τη μετάφραση του Άγγελου Βλάχου.

Το 2005 το ποίημα, σε απόδοση της Alice Tori και σε μουσική του Γιάννη Νικολάου, ερμήνευσε ο Παντελής Θαλασσινός (μάνα: Μαριώ, κοπέλα: Αρχοντούλα Σαββιδάκη).