Και εγωιστής και γίγαντας... ή μήπως όχι;

"The selfish giant" by Bree Patton

 Πολλές φορές κι έναν καιρό όξινα δάκρυα είχαν μαράνει τις χαρές του, βαριές απογοητεύσεις είχαν κλειδώσει την καρδιά του.

Η Ευτυχία τον είδε τυχαία να χαμογελάει και της άρεσε! Ξεχώριζε απ' όλους με το μοναδικό χαμόγελό του, σαν γίγαντας! Τον πλησίασε για να μοιραστούν τη χαρά.

Εκείνος τρόμαξε. Είχε συνηθίσει να υπάρχει με τους ανθρώπους, αλλά όχι και να συνυπάρχει. Μα, η Ευτυχία τον έκανε να αισθάνεται δυνατό σαν γίγαντα! Γλυκάθηκε, όμως γρήγορα νοστάλγησε την εποχή του χειμώνα. Τότε που δεν χρειαζόταν να μοιράζεται τις απογοητεύσεις του και παρίστανε τον δυνατό... τον γίγαντα... Τότε που δεν είχε έννοια να ποτίζει, γιατί όλα είχαν ξεραθεί.

"The selfish giant" by Adrian Ponz

Κι έτσι έζησε εκείνος εγωιστής και γίγαντας... ή μήπως όχι; 

Ούτε εγωιστής ούτε γίγαντας, λοιπόν!
Πόσο μπορεί να νοιάζεται για τον εαυτό του κάποιος που επιλέγει τη δυστυχία από συνήθεια; Και είναι τόσο μικρός κι αδύναμος ο μόνος, όσες επιτυχίες κι αν καταγράψει.