by BrandonEvans |
Ένας άνθρωπος έφυγε από τη ζωή. Ένας άνθρωπος με χιούμορ, κοινωνική δράση και πολλά ταλέντα αυτοκτόνησε.
Γιατί έρχεται κάποτε η στιγμή που η ζωή δεν είναι αρκετή. Ή μάλλον, για να ακριβολογήσω (και να επαναλάβω), έρχεται κάποτε η στιγμή που η επιβίωση δεν είναι αρκετή. Και η ζωή ζητάει λογαριασμό. Για όλα! Για τα χαλάσματα, για τα παλάτια. Για ό,τι δεν έκλαψες, για όσα άφησες να σε παρασύρουν στο γλέντι.
by EnigmaGrace |
Ύστερα;
Δεν ξέρω.
Υποψιάζομαι ότι δεν είναι που όλα φαίνονται μαύρα. Αλλά που όλα τα χρωματιστά δεν φαίνονται καθόλου. Ή μοιάζουν άπιαστα.
Φαντάζομαι πως δεν μάχεται η τρέλα τη λογική. Αλλά πως το τίποτα κονταροχτυπιέται με το θάνατο. Κι ο θάνατος έχει φροντίσει να έχει πολλούς συμμάχους. Το τίποτα βολεύεται νωχελικά στην ευκολία του. Ο θάνατος τα 'χει κάνει πλακάκια με την παράλογη λογική του συστήματος, του καπιταλισμού...
Κι έτσι, αυτός ο άνθρωπος αυτοκτόνησε.
by soulis0 |
Ήταν μάλλον από το Ιράκ. Θα το χτυπήσουν ξανά οι Αμερικάνοι. Πρέπει να εξαφανίσουν τα όπλα τους.
Ίσως ήταν από την Παλαιστίνη. Τη χτυπούν αλύπητα ξανά οι Ισραηλινοί.
Ίσως ήταν από την Ουκρανία. Που περιμένει την ανθρωπιστική βοήθεια.
Ίσως από κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη, όπου ο πόλεμος μαίνεται, αλλά θα πρέπει να ψάξω επισταμένως για να τον βρω, δεν έχει καταφέρει ακόμα να γίνει ελκυστικό θέμα...
Ίσως ήταν από το διπλανό σπίτι...
by MeadowDelights |
Ανάμεσα σε δυο στάλες λοιπόν, μία στάλα ιδρώτα για τον καύσωνα και μία δάκρυ για τον Robin Williams, δεν μπορώ να επαναπαυτώ στη δροσιά του δικού μου όμορφου μικρόκοσμου, δεν μπορώ να συγκινηθώ.
Τρομάζω.
Ξανά.
Με το πόσο εύκολα αφήνουμε τους ανθρώπους να μας αφήσουν... Και πάμε στους επόμενους, ελαφρώς πένθιμοι, μα με την ίδια φόρα. Καθόλου δεν προσέχουμε μην ραγίσουμε μια καρδιά...
by Zerocool748 |
Ανάμεσα σε δυο στάλες, ανάμεσα στην προσφορά δροσερών συνθηκών ("μα, στα όπα-όπα την/τον είχα") και ανέξοδης συγκίνησης ("μα, ήμουν εκεί σε κάθε δύσκολη στιγμή της/του"), υπάρχει χρόνος για μια επίσκεψη σε μια καρδιά;
by SP88 |
Για μια βουτιά στα βαθιά, δίπλα στους πληγωμένους βράχους και τα πεινασμένα ψάρια, κόντρα στα θυμωμένα κύματα, στη δροσιά και το άγνωστο;
by AppleBlossomGirl |
Υπάρχει χρόνος για μια βουτιά στην καρδιά του ανθρώπου που κρατάμε από το χέρι;
Υπάρχει χώρος στην επιβίωσή μας για μια στάλα υπόσχεσης ζωής;
by secrets-of-the-pen |
Υπάρχει τρόπος να ανοίξουμε τον κύκλο των χαμένων ποιητών και να τους δοξάσουμε στην καθημερινότητά μας;
Είμαστε μικροί και γι αυτό έχουμε ο καθένας μας από έναν μικρόκοσμο. Μπορεί ο Ρόμπιν να πίστεψε πως ο κόσμος του ήταν πολύ πιο μεγάλος και πως θα μπορούσε να αλλάξει πολλά γύρω του κι έτσι να απελπίστηκε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να στοιβάζουμε τους μικρόκοσμούς μας τον έναν πλάι στον άλλον. Σε αυτό το σύστημα που ζούμε πάντα θα είμαστε λίγοι και πάντα θα μας ζητάνε το κάτι περισσότερο. Να είμαστε υπεράνθρωπα τέλειοι και αποδοτικοί χωρίς ψεγάδια και ανάγκες για ξεκούραση. Πόσες ευαίσθητες ψυχές να χωράει ένα τέτοιο χωνευτήρι σαν την βιομηχανία του θεάματος; Εγώ σου λέω πως δεν έχουν χρόνο για στεναχώριες, χαμογελαστοί και αισιόδοξοι είμαστε πιο ενοχλητικοί και δυνατοί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι΄αυτό το σχόλιό σου πόσο χαίρομαι!!!!
Διαγραφή...γιατί δεν αρκεί η επιβίωση Αλεξάνδρα μου. Δεν έχει νόημα έτσι η ζωή :((
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά και καλά να περνάς!
Να δω πότε θα συγχρονιστούμε διαδικτυακά!!!!
Διαγραφή