Τα γκρεμίσματα | Cover's stories

Γενάρης 2014

Λίγα απομεινάρια εδώ, κάτι γκρεμίσματα πιο πέρα, μερικές μισοτελειωμένες ιστορίες στην άκρη, δυο άδεια φλυτζανάκια στο τραπέζι του σαλονιού κι ένα τρεμάμενο φως από τη λάμπα του δωματίου. 

Τι θα μπορούσε να κάνει μ' αυτά; τίποτα... μα κι ίσως πολλά, έδωσε μόνο του την απάντηση το κορίτσι.

-Να τα συγυρίσεις! πρότεινε η θεία. Μην έρθει κανένας άνθρωπος και τα δει παραπεταμένα!

-Μα, γκρεμίσματα θα δείχνουν πάλι... μουρμούρισε το κορίτσι.

-Βρε, κουτό, όλοι τέτοια έχουν και τα συγυρίζουν. Τα φέρνουν από 'δω, τα πάνε από 'κει...

Όλοι, λοιπόν, μ' αυτά πορεύονται... Ε, ας έκανε μια δοκιμή. Τα 'σπρωξε, τα κούνησε ελαφρά, πήρε ένα πανί και τα ξεσκόνισε.

-Αχ, είδες; Πήρε από τη μάνα της! Έτσι νοικοκυρά ήταν και η συγχωρεμένη, έλαμψε το πρόσωπο του πατέρα.

-Άιντε να δούμε, ξεφύσηξε η θεία ανακουφισμένη. Άιντε να πάρει μπρος το δόλιο τ' ορφανό. Την περίμεναν στο σπίτι κάτι ερείπια σαν θηρία να γυαλίσει και δεν είχε καμία όρεξη να νοικοκυρέψει και το σπίτι της αδελφής της.

Τ' ορφανό δεν έμεινε ικανοποιημένο με το συγύρισμα. Βέβαια, μπορούσαν πια να δεχτούν κόσμο στο σπίτι, μα δεν μπορούσε ν' αποδεχτεί τα χαλάσματα. Κάτι έπρεπε να κάνει μ' αυτά.

Έκανε να γράψει τη συνέχεια μιας ιστορίας:

-Μη! Μη σκαλίζεις τα παλιά, δεν θα 'χω πρόσωπο να βγω στην κοινωνία, την πρόφτασε τρομοκρατημένος ο πατέρας.

Έκανε να πλύνει τα φλυτζανάκια:

-Μη! Είναι κειμήλια, θα τα καταστρέψεις, ούρλιαξε η θεία.

Έκανε να διορθώσει τη λάμπα:

-Μη! έτσι τις πουλάνε τώρα, μια περιουσία έδωσα, ίδρωσε ο πατέρας.

Έκανε ν' αποτελειώσει τ' απομεινάρια:

-Μη! Θα κάνεις θόρυβο και θα μας ακούσουν, παρακάλεσε η θεία.

Πατέρας και θεία κρατούσαν την ανάσα τους μέχρι να δουν τι θα κάνει με τα γκρεμίσματα. Τα κοιτούσε το δόλιο τ' ορφανό αμίλητο και τι σκεφτόταν δεν μπορούσαν να μαντέψουν.

Ξαφνικά, το κορίτσι έφυγε.

-Δόξα τω θεώ! Παραιτήθηκε, πήρε κουράγιο η θεία.

Ξαναγύρισε και κάτι κρατούσε.

-Τι 'ναι αυτό; ρώτησε αναστατωμένος ο πατέρας.

-Α, μην ανησυχείς, βλακείες: το τσαντάκι του νηπιαγωγείου, τον καθησύχασε η θεία. 

-Παλιμπαιδίζει! Πάλι ρεζίλι θα μας κάνει...

-Άιντε να δούμε...

 

Το κορίτσι έδωσε μια με το χάρακα και χάλασε ολότελα τα γκρεμίσματα. Φύσηξε τη σκόνη κι άρχισε να ξεδιαλέγει, να στήνει και να πετάει.

Πήρε κόλα κι ένωσε, ψαλίδι και χώρισε, μπογιές και χρωμάτισε, αστεράκια και στόλισε.

-Τι καμώματα είναι αυτά; Τίποτα δεν πήρε από τη μάνα της, άρχισε το παράπονο ο πατέρας. Γκρεμίζει... χτίζει... ό,τι θέλει... δίχως να ρωτήσει τον πατέρα της, δίχως να δει τι κάνουν όλοι οι άλλοι...

-Να δεις που τα 'χει μπλέξει με οικοδόμο, αποφάνθηκε η θεία.