Καμιά προσπάθεια δεν είναι αποτυχημένη, κάθε προσπάθεια είναι ζωή!

Τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ! Η καρδιά χτυπά μαζί με το ρολόι: 31 Δεκέμβρη, στις 12!

Χρόνια τώρα, όσο με θυμάμαι... όπου κι αν βρίσκομαι, με όποιους... στις 31 Δεκέμβρη, όταν το ρολόι χτυπά 12, η καρδιά μου φτερουγίζει σε ρυθμό χαρούμενου τικ-τακ: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!! 

Φτάνει ως τ' αστέρια, κάνει το γύρο της γης και προσγειώνεται κατάκοπη μέσα μου ξανά.

Happy christmas ή...

... the war is over

..."without any fear

war is over

if you want it"...

Έκτακτη είδηση: Woman's magazine

Έγινα εκδότρια!!!

Aνακάλυψα τη δυνατότητα, με ξετρέλανε η ιδέα και να... το περιοδικό!!! Εορταστικό, κάπως αργοπορημένο και σίγουρα όχι όπως θα είναι τα επόμενα, πολύ καλύτερα δουλεμένα. Βλέπετε, ήθελα να προλάβω τα Χριστούγεννα!

Αιτήματα φιλίας, βραβεία και παρελθόν

by Zwoing

Αγαπημένο Σύμπαν, δεν γράφω επί πολύ προσωπικού, αλλά σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση.

Γιατί;

Όχι ακόμα...

Όχι, δεν θα αγανακτήσω, δεν θα θυμώσω, δεν θα δω τη ματαιότητα των συμβιβασμών μου.

Όχι ακόμα...

Θα τρομοκρατηθώ αρκετά για να παραμείνω δεμένη στο άρμα της εξουσίας του ευρύτερου κέντρου, φοβούμενη την ακροδεξιά, λιδορώντας την αριστερά. Αυτό έμαθα να κάνω.

Χριστουγεννιάζει!!!

 Στολίσατε;;; (κατά το "Γυρίσατε;")

Βιαστείτε γιατί...

"Ο καιρός χριστουγεννιάζει.

Πέφτει στόλισμα το χιόνι.

Πράσινο έρωμα του ελάτου πόλεις και χωριά κυκλώνει.

Κι ο καιρός χριστουγεννιάζει.

Κάθε τόσο μια καμπάνα

δίνει μήνυμα στον κόσμο: σπήλαιο, γιος, αστέρι, μάνα.

Δικός σου ο κόσμος!

Βιντεοδημιουργιών συνέχεια! Με ένα τραγούδι του Γιάννη Νεγρεπόντη και του Θωμά Μπακαλάκου, από το 1981, με τη Σοφία Μιχαηλίδου, που "έντυσα" με το σύμβολο της ειρήνης.

Ελπίζω να σας αρέσει!

Κάποιοι τα κατάφεραν...

γιατί όχι κι εμείς;;;

Μια γάτα κάθε μέρα έχει ένα ραντεβού με εκείνη τη γυναίκα... που την ταΐζει και αφήνει ένα τριαντάφυλλο στη Στουρνάρη... Κάθε μέρα.

Θα 'ρθει μια μέρα που μ' αυτό το σμάρι στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ

σαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνια όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ...

Αυτό το τραγούδι το "παλευα" πολύ καιρό... Οι στίχοι (απόδοση του Γιάννη Ρίτσου), η μουσική, η φωνή (της Μαργαρίτας Ζορμπαλά), όλα με συγκινούν ιδιαίτερα...

Επιτέλους, "τόλμησα", βρήκα τις κατάλληλες εικόνες και να "Οι γερανοί" on air!!!

Κολλημένη με το ίντερνετ

σαν πολλούς της γενιάς μου κι ακόμα περισσότερους της νεότερης...

Όπως, σε άλλες περιόδους, υπήρξαμε κολλημένοι με το τηλέφωνο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο, τα περιοδικά, τα βιβλία.

Μεταφράσεις από τα ελληνικά στα ελληνικά

"Στη βικτοριανή εποχή δεν μπορούσες να αναφέρεις τη λέξη παντελόνια μπροστά σε μια δεσποινίδα.

Στις μέρες μας μερικά πράγματα δεν είναι σωστό να λέγονται δημοσίως.

Στις ράγιες των στιγμών

"One rainy day" by estellamestella

Καμιά φορά ξεχνιέται.

Σε ώρες δύστροπες και κουρασμένες ενοχές.

Αφήνει τα δευτερόλεπτα να διαβάζουν τις ρυτίδες της. Τα λεπτά να λένε παραμύθια για κόσμους άσχημους και κακούς ανθρώπους.

Παραδίνεται στα "αν" που ζωγραφίζουν στο τζάμι ραγισμένες καρδιές. Στα "αχ" που κυλώνουν το βράδυ και του κόβουν την ανάσα.

Οι αγωνιστές στην τέχνη

Τάσσος (Αλεβίζος)

«Στα έργα μου υπάρχει η ανθρώπινη οδύνη, αλλά και η αποφασιστικότητα.

Οι άνθρωποι που κινούνται στα έργα μου σηκώνουν το βάρος της σκλαβιάς και της τυραννίας.

Αλλά είναι τόσο αλύγιστοι εκφραστικά, που δεν μπορούν παρά να μένουν όρθιοι ως το τέλος.

Δον Κιχώτη, μου δανείζεις το άλογό σου;

"Bursting sun" by Jaison Cianelli

Βραδιάζει.







Το φεγγάρι σα δαχτυλιδάκι από κίτρινη κλωστή.

Το φοράω. Για να μην ξεχάσω να γυρίσω.

Ο Ροσινάντε με περιμένει!

Προτιμώ να πιαστώ κορόιδο...

και όχι στα γρανάζια...

"An old beggar"- David Terniers II

Σε βλέπει από μακριά, τον βλέπεις κι εσύ. Το ξέρεις, θα σε πλησιάσει. Στριφογυρίζεις αμήχανα. Να φύγεις; ντροπή. Μένεις, με το φόβο ή έστω μια μικρή ανησυχία. Η θλίψη αρχίζει να σε κυριεύει και η μελαγχολία θα σε συντροφεύσει μέχρι αργά το βράδυ. Μπορεί να φωνάξει και την οργή.

Είναι πια δίπλα σου. Σε κοιτάζει μες στα μάτια. Τα αποφεύγεις. Μα και πού να κοιτάξεις; Μια φιγούρα βρώμικη, καταρρακωμένη, σαν υπόλειμμα καταστροφής. Μια ανελέητα γυμνή αλήθεια.

Σα θα σμίξουν οι ανάσες, θα φουσκώσουν τα πανιά (2)

Δημήτρης Αποστολάκης

Στο Δημήτρη Αποστολάκη των Χαΐνηδων έχω αναφερθεί σε παλιότερη ανάρτηση (με τους στίχους του) και επανέρχομαι. Όχι μόνο γιατί θίγει ζητήματα ενδιαφέροντα και επίκαιρα, αλλά, κυρίως, γιατί τα προσεγγίζει απλά και συνάμα εμπεριστατωμένα, με ένα λεξιλόγιο αντισυστημικό, που αποτελεί από μόνο του θέση και άποψη.

Αντιγράφω, λοιπόν, από το νέο του κείμενο με τίτλο "Καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό":

Ο γυρισμός

Επιστρέφουμε μαζί

εκεί που ποτέ δεν υπήρξαμε, μα κάποτε ονειρευτήκαμε,

εκεί που κάποτε υπήρξαμε, στη χαρά και την αγάπη.

Για πόσο ακόμα; Πάντα θα φυτρώνει η ανάγκη να επιστρέψουμε στα γνωστά, χωριστά, λημέρια μας. Την ποτίζουμε με τις αντιφάσεις, τους φόβους και τις αγιάτρευτες πληγές μας, που επιστρέφουν σαν το δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος.

Μάταιο όνειρο ή...;

"Giving without resentment" by Oriah Mountain Dreamer

"Ούτε ένα μνημείο δεν στήθηκε πουθενά που να γράφει: 

Σε αυτόν που είχε την αντοχή 

να ταΐζει στα όρνια την ψυχή του 

με το μάταιο όνειρο 

πως κάποτε μπορεί και να τα εξημερώσει."

Αλκυόνη Παπαδάκη "Σα χειμωνιάτικη λιακάδα"

Το αίμα σου γαρούφαλο...

   το δάκρυ μου ποτάμι...



ακούστε το όσο διαβάζετε τους στίχους
με κλικ στο εικονίδιο

"Θα κλείσω το παράθυρο" του Μάνου Λοίζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

"Window" by JanD photograrhy

"Θα κλείσω το παράθυρο,

την πόρτα θα καρφώσω

τη νύχτα αυτή που ο θάνατος

γωνιά - γωνιά σε ψάχνει."

Έτσι κι αλλιώς η γη... θ' ανθίσει!

Και να, που ήρθε η σειρά μας

eric de barros

Τακ - τακ, το χτύπημα στην πόρτα και η καρδιά μας έμεινε στη θέση της. Αποκλείεται να ήρθαν για εμάς. Κι όμως! Δεν ζητούσαν τους παππούδες μας, δεν έψαχναν τους γονείς μας, δεν κυνηγούσαν τα πρεζόνια, δεν καταδίωκαν τους μετανάστες, δεν αναφέρθηκαν τουλάχιστον στους αναρχικούς. Ήθελαν εμάς. Έναν από εμάς, για την ακρίβεια. Έναν "σταμπαρισμένο αριστερό".

Όλα ήταν στη θέση τους

"Οι πεινασμένοι στην Αφρική.

Οι ειδικοί στην τηλεόραση.

Οι κακοί στη φυλακή.

Οι αναρχικοί στα Εξάρχεια.

Αυτοί που αποφασίζουν στη βουλή.

Τα λεφτά μας στα δάνεια.

Η αστυνομία στην επόμενη γωνία.

Τα σπίτια μας στις τράπεζες.

Ξέρω ποιος είσαι

"Ξέρω πόση βρομιά έχεις μέσα σου.

Ξέρω ποιος είσαι και τι θέλεις.

Μα, δεν πειράζει. Έλα, κάθισε κοντά μου.

Ευχές αγάπης

Είναι τα πρώτα μπουμπούκια που σκάνε μύτη, είναι ο χειμώνας που φαντάζει πια τόσο μακρινός, είναι που αλλάζουν οι καθημερινές συνήθειες, είναι οι λίγες μέρες ξεκούρασης, είναι η αφορμή ή ο καταναγκασμός (!) να βρεθείς με συγγενείς και φίλους, είναι τα ποτήρια που υψώνονται, είναι ο αέρας που μοσχοβολάει...

Είναι που όλα φωνάζουν γύρω σου: "Μπορείς να κάνεις μια νέα αρχή!"...

Και παίρνω τη φωνή σου

Θεσσαλονίκη, 1 Μάη 1936

η ψυχή της αγωνίστριας και του αγωνιστή,

όλων των καιρών,

σ' ένα ποίημα για όλους...

Μ' ακούς;

Μ' ακούς; 

Το ξέρω, μ' ακούς!

Ανεμίζεις τις κοτσίδες σου

στα κατακόκκινα λειβάδια

και σφυρίζεις το γνωστό μας σκοπό

παρέα με τους συντρόφους (σου).

Μόνο τότε!

Σκλάβοι καλοπληρωμένοι

   Και ξαφνικά οι φράουλες, το αγαπημένο μου φρούτο, έγιναν είδηση, είδηση φρίκης...

Έχει ένα ταλέντο η εξουσία να λερώνει τα όμορφα πράγματα!

Μπρος γκρεμός και πίσω άνθρωποι

  "Και ποιον να επικαλεστείς, μια τέτοια ώρα... Ποιος να σ' ακούσει. Όταν έχει τόσο βάθος η χαράδρα... Κι εσύ κατρακυλάς... Κατρακυλάς... Κι αν, έστω, σε κάποιον φτάσει η ηχώ της κραυγής σου, από ποιο μονοπάτι να κατέβει, για να σου δώσει το χέρι. Να σου πετάξει ένα σκοινί.

  Πολλοί θα μαζευτούν στην άκρη του γκρεμού και θα σχολιάζουν ή θα συσκέπτονται για τη σωτηρία σου.

Γη και ελευθερία

"Φοβάστε γιατί ποτέ δεν υπήρξατε, είστε ένα ανούσιο όνειρο. Μόλις ξυπνήσουμε, θα διαλυθείτε σαν πρωινή ομίχλη.

Η πραγματικότητα είναι αυτή που δεν γεννήθηκε ακόμα."

Μια αιτία και μια αφορμή

   Είναι καιρός που διαμαρτύρονται οι σελίδες των τετραδίων, που παραπονιούνται τα μολύβια και τα μαρκαδοράκια... Κι έχουν δίκιο! Τα έχω παραμελήσει, ή, για να είμαι ειλικρινής, τα έχω εγκαταλείψει...

  

   Είναι η καθημερινότητα που τρώει σαν το σαράκι τη διάθεση και ροκανίζει το μυαλό, μα είναι και κάτι όμορφο και καινούριο:
το ιστολόγιο του ΘΕΑΤΡΟΥ!