Όχι ακόμα...

Όχι, δεν θα αγανακτήσω, δεν θα θυμώσω, δεν θα δω τη ματαιότητα των συμβιβασμών μου.

Όχι ακόμα...

Θα τρομοκρατηθώ αρκετά για να παραμείνω δεμένη στο άρμα της εξουσίας του ευρύτερου κέντρου, φοβούμενη την ακροδεξιά, λιδορώντας την αριστερά. Αυτό έμαθα να κάνω.

Δεν σκέφτηκα αλλιώς όταν τα παιδιά δολοφούνταν με τις κακοτεχνίες των δρόμων και τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες, με τις ουσίες, με τις λάθος ή καθυστερημένες παροχές υγείας, τις μολυσματικές ασθένειες και φυσικά δεν συγκινήθηκα με τους βαρείς τραυματισμούς στο σώμα και την ψυχή.

Γιατί να με ταρακουνήσει, περισσότερο από το politically correct βέβαια, η τελευταία δολοφονία με μαγκάλι;

Έμαθα πως κοιτώντας τη δουλειά μου, θα ξεφύγω από όλα τα κακά, θα γλιτώσω από τη μήνη της εξουσίας.

Εντάξει, μπορεί να μην έζησα, όμως επιβίωσα. Αλλά αυτός δεν ήταν ο σκοπός; Να υπάρχεις με κάθε μέσο, να φαίνεσαι με κάθε τίμημα, να ελίσσεσαι την κατάλληλη στιγμή, να χαιρετάς τους ευηπόληπτους; Α, έτσι τα βρήκα κι έτσι θα πορευτώ.

Για μένα είναι σημαντική η κληρονομιά των προγόνων, των παλιότερων. Ξέρετε, αυτών που ζούσαν αγαπημένοι και ευχαριστημένοι με τα λίγα... Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποια εποχή τους να πρωτοδιαλέξω: τα Δεκεμβριανά (μέρα που είναι); το κραχ; την άνοδο του φασισμού; τον πόλεμο; το εμφύλιο; τη δικτατορία; τη δουλεία;
Αλλά γιατί να βασανίζομαι; Οι εκπρόσωποι του κέντρου με τo succes story πολλά από αυτά μου έχουν προσφέρει στο πιάτο και είμαι σίγουρη πως ακόμα κι άλλα θα μου σερβίρουν.

Όχι ακόμα, λοιπόν...

Θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλος δρόμος... Κι αν στη Γερμανία, όπου έχουν βρει τη λύση και σώζουν με αυτή κι άλλες χώρες, ένα στα δέκα παιδιά βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, ε, δεν φταίει η εξουσία για όλα. Ας έβοσκαν βουβάλια, ας έφτιαχναν ένα application, ας καλλιεργούσαν ένα φύκι, τόσες λύσεις έχουν ξεπηδήσει μέσα στην κρίση! Αν δεν έχουν τη φαντασία να τα σκεφτούν, δίκο τους το σφάλμα!

Βέβαια, έτσι κι αλλιώς, αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Οι άνθρωποι θα αγωνιστούν ξανά για να ζήσουν σαν Άνθρωποι, αλλά μέχρι τότε, μέχρι δηλαδή κάποιοι άλλοι να φροντίσουν η γη να γίνει κόκκινη, μέχρι να χαλάσει και η τελευταία αλυσίδα και να αρνηθούν οι εξουσιαστές να τη φτιάξουν, εγώ θα επιβιώσω τρομοκρατημένη, αγωνιώντας για τις διαπραγματεύσεις, υποστηρίζοντας με θέρμη το φυσιολογικό, και αποστομώνοντας τους ταραξίες: "έτσι είναι ο κόσμος..."