Μ' ακούς;

Μ' ακούς; 

Το ξέρω, μ' ακούς!

Ανεμίζεις τις κοτσίδες σου

στα κατακόκκινα λειβάδια

και σφυρίζεις το γνωστό μας σκοπό

παρέα με τους συντρόφους (σου).

Προσπαθώ να κρυφακούσω τη φωνή σου,

όταν τρέχω στους δρόμους.

Προσπαθώ να κρυφοκοιτάξω την αγκαλιά σου, 

όταν τρέχω μακριά από τους ανθρώπους.

Μα, καλά κρύβεσαι

στις καλύτερες μέρες που θα 'ρθουν.

Μ' ακούς;

Το ξέρω, μ' ακούς!

Αποστρέφεις το βλέμμα,

όταν τα πολύχρωμα σύννεφα του μυαλού μου σκουραίνουν.

Λύνεις τις κοτσίδες σου,

όταν ξεσπάει η μπόρα μου.

Μα, πάντα ελπίζεις

στις καλύτερες μέρες που θα 'ρθουν.

Μ' ακούς;

Κουράστηκα να τρέχω...

Βαρέθηκα τις μπόρες μου...

Καλά, καλά, μη μου κατσουφιάζεις!

Ραντεβού

στις καλύτερες μέρες που θα 'ρθουν...

"Μέρες καλύτερες θα 'ρθουν, το λέει το ένστικτό μου,

αυτό το κάτι μέσα μου, το εντελώς δικό μου.

Χαράζουνε τα πρόσωπα, τα βλέμματα γλυκαίνουν,

γιατί ταλαιπωρήθηκαν και τώρα το μαθαίνουν."