Μικρές οικογενειακές δικτατορίες

Σ' αγαπώ! Ποιος γονιός δεν αγαπάει το παιδί του; Παράπονα... Ποιο παιδί δεν έχει παράπονα! Γιατί δεν ξέρει! Φυσικά και ξέρεις τι σου αρέσει, εκείνο που δεν ξέρεις είναι η ζωή, παιδί μου. Και στη ζωή δεν κάνουμε ό,τι μας αρέσει. Γιατί... Γιατί έτσι είναι η ζωή και δεν θα την αλλάξουμε εμείς!

Φυσικά και υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα πως έχεις δίκιο...

Αλλά αυτή η σκέψη δεν ήταν ικανή να με κάνει να παραβλέψω το γεγονός ότι όλα τα παιδιά έτσι μεγαλώνουν. Δεν μπορούν να κάνουν λάθος τόσοι άνθρωποι!

Κι ότι κι εγώ έτσι μεγάλωσα. Και κοίτα με, πρόκοψα! Ο Πρόεδρος με καλεί στη γιορτή του! Οι γονείς μου, που μόνο το άλλο τους παιδί εκτιμούσαν, τώρα με παινεύουν παντού! Το αφεντικό μου μ' έχει για δεξί του χέρι! Οι φίλοι μου στο facebook είναι πάνω από 3.000!

Κι εσύ, εσύ, παιδί μου, έχεις τα πάντα, γιατί εγώ, όταν ήμουν παιδί δεν ήξερα από δικαιώματα και σεβασμό, έφαγα δυο στον κώλο κι έγινα άνθρωπος! 

Ναι, αλήθεια λέω, υπήρξαν στιγμές που λύγισα κι εγώ... Τότε που..

...Με παρακάλεσες να μην πας σχολείο και να μείνεις σπίτι να παίξουμε με το χιόνι. Μα, σου είπα όχι γιατί πώς θ' άντεχες μετά να πηγαίνεις κάθε μέρα στη δουλειά;

...Ύψωσες το χεράκι σου για να προστατευτείς από το δικό μου χέρι. Μα, σε χαστούκισα, γιατί πώς θ' άντεχες μετά να υπακούς στους ανώτερους;

...Σε κλείδωσα στο δωμάτιό σου για να μη συναντήσεις εκείνο το παιδάκι. Μα, σε κλείδωσα, γιατί πώς θ' άντεχες μετά να αφήνεις ανθρώπους πίσω σου για να προχωράς μπροστά;

...Έκλαιγες επειδή σου έσβηνα το φως το βράδυ. Μα, στο έσβηνα, γιατί έτσι θα γινόσουν σκληρό κι ανθεκτικό.

...Με κατηγόρησες πως λέω ψέματα κι εγώ δεν σου πήρα δώρο γενεθλίων. Μα, σε τιμώρησα, γιατί έτσι θα μάθαινες να σέβεσαι, να μη μιλάς το ίδιο σε όλους.

...Μου ζήτησες να μάθεις ισπανικά κι εγώ σ' έγραψα στ' αγγλικά. Μα, το έκανα, γιατί έτσι θα έβρισκες μια καλή δουλειά.

Εντάξει, εντάξει. Παραπονιέμαι κι εγώ καμιά φορά με τα πρέπει. Αλλά έτσι είναι η ζωή.  Νομίζεις εγώ δεν είχα άλλα όνειρα; Αλλά τα όνειρα δεν τρώγονται. Κάποιοι τα κατάφεραν; Αλήθεια; Δες τι κατάφεραν!

Και ύστερα, πώς να στο πώ; Είσαι... παιδί! Πρέπει να υπακούς! Σε ποιον; Σε μένα! Γιατί; Γιατί έτσι! Γιατί κάποιος πρέπει να υπακούει και μένα! Μια ζωή μου δίνουν εντολές: ντύσου έτσι, χτενίσου αλλιώς, αγάπα αυτόν, μη μιλάς σ' εκείνον, σκύψε το κεφάλι, σήκωσε τα βάρη άλλων... Και θες εσύ, που δεν έσκασες ακόμα απ' το αβγό να έχεις κι άποψη! Ορίστε, με θύμωσες πάλι.

Παιδί μου, εγώ ό,τι κάνω, για το καλό σου το κάνω, για να μην αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος...

κλικ!