Καλώς τον!

τον Ιούλη,

αναφωνείστε ούλοι,

μπας και στο φιλότιμο τον φέρουμε

κι απ' τη ζέστη του δεν υποφέρουμε

2 ακόμα και φύγαμε...

Mε βιβλίο αρχινισμένο από το χειμώνα για το μεσημεράκι,
με καφέ το απόγευμα στον κήπο, το βράδυ με κρασάκι,
με κουβεντούλα και ραχάτι στην ακρογιαλιά-
ενδείκνυται το θέρος για λίγη τεμπελιά!


Nα χάνεσαι, να κολυμπάς, να χουζουρεύεις στις στιγμές
να απολαμβάνεις και να χαίρεσαι με όλες τις τιμές
ένα χωνάκι παγωτό, τα φρούτα σ' ένα μπολ-
καλά τα έλεγε ο Λαφάργκ ο Πολ!!!

Μα ακόμα πιο καλά θα τα πούμε και θα τα ζήσουμε εμείς
που 'μαστε δυο, θα γίνουμε τρεις και χιλιοιδεκατρείς
και θα ξαναχτίσουμε τον κόσμο από την αρχή-
αφήστε με να ονειρεύομαι, η χαζή!

Ένα γράμμα διαβάζω από το θέρος του 1813,
γραμμένο από μια ψυχή που έψαχνε την ευτυχία.
Μακριά από την ποθητή αγάπη, σε θερινή και ξένη κατοικία
έγραφε λόγια απελπισμένα που δεν έστειλε ποτέ,
γραμμές στα δάκρυα πνιγμένες -αχ, καημέ-

Ένα νεύμα μάταια πως λαχταρούσε γράφει,
παραπονιέται για ένα ρόδο που αδίκως εμαράθει.
Μια πρόσκληση έχει ακόμα φυλαγμένη στο μεσαίο ράφι,
γιατί θέλει να πενθεί, να θυμάται ως τα γηρατειά
την προδοσία του έρωτα -αχ, καρδιά-

Θυμάμαι το δώρο που φυλάω στο συρτάρι,
μια φωτό σου κι ένα χρυσαφένιο κουκουνάρι.
Και σκέφτομαι πόσο αλλάξαν όλα και του έρωτα η χάρη,
καθώς ορκίζομαι πως κάλλιο να μου βγει το μάτι,
παρά την προδοσία να ξεχάσω -αχ, γινάτι-

Πως τίποτα μεγάλο δεν ζητούσα λέω,
αυτό που δεν κοστίζει είναι το πιο ωραίο.
Για τα μικρά που δεν προσπάθησες, γι' αυτά μονάχα κλαίω
κι επιστρέφω στο θέρος του 1813, στα παλιά,
στο κιτρινισμένο γράμμα-αχ, παρηγοριά-

Για ένα χειροφίλημα κι ένα στερνό γιατί,
γι' αυτά μονάχα οδύρεται κι εκείνη η ψυχή.
Λαχταρούσε κάτι εύκολο, απλό, του ρομάντζου μια στιγμή,
την ευγένεια της αγάπης και μια ερωτική ματιά,
μα, ούτε αυτά δεν δόθηκαν -αχ, απονιά-

Δεν άλλάξαν και πολλά στα τόσα χρόνια,
οι λύπες μας και οι χαρές γεννιούνται αιώνια
μ' ένα βλέμμα που αδιαφορεί, που χαϊδεύει με συμπόνοια,
μα φαίνεται πως δε δίνουμε αυτό που αποζητούμε
και πικροί περιφερόμαστε -αχ, πώς ζούμε-

Κι έτσι, μ' αυτό το μαραθώνιο στίχου, υποδέχτηκα τον ολοκαίνουριο και πιο καλοκαιρινό πεθαίνεις μήνα, αλλά και κάπως παρηγόρησα το απωθημένο μου που δεν πρόλαβα να στείλω τη συμμετοχή μου στο (θερινό) Συμπόσιο ποίησης...