Διαβάσατε το καινούριο τεύχος του Woman's magazine;

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Μικρές οικογενειακές δικτατορίες



Σ' αγαπώ! Ποιος γονιός δεν αγαπάει το παιδί του; Παράπονα... Ποιο παιδί δεν έχει παράπονα! Γιατί δεν ξέρει! Φυσικά και ξέρεις τι σου αρέσει, εκείνο που δεν ξέρεις είναι η ζωή, παιδί μου. Και στη ζωή δεν κάνουμε ό,τι μας αρέσει. Γιατί... Γιατί έτσι είναι η ζωή και δεν θα την αλλάξουμε εμείς!


Φυσικά και υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα πως έχεις δίκιο...

Αλλά αυτή η σκέψη δεν ήταν ικανή να με κάνει να παραβλέψω το γεγονός ότι όλα τα παιδιά έτσι μεγαλώνουν. Δεν μπορούν να κάνουν λάθος τόσοι άνθρωποι!

Κι ότι κι εγώ έτσι μεγάλωσα. Και κοίτα με, πρόκοψα! Ο Πρόεδρος με καλεί στη γιορτή του! Οι γονείς μου, που μόνο το άλλο τους παιδί εκτιμούσαν, τώρα με παινεύουν παντού! Το αφεντικό μου μ' έχει για δεξί του χέρι! Οι φίλοι μου στο facebook είναι πάνω από 3.000!
Κι εσύ, εσύ, παιδί μου, έχεις τα πάντα, γιατί εγώ, όταν ήμουν παιδί δεν ήξερα από δικαιώματα και σεβασμό, έφαγα δυο στον κώλο κι έγινα άνθρωπος! 



Ναι, αλήθεια λέω, υπήρξαν στιγμές που λύγισα κι εγώ... Τότε που..

...Με παρακάλεσες να μην πας σχολείο και να μείνεις σπίτι να παίξουμε με το χιόνι. Μα, σου είπα όχι γιατί πώς θ' άντεχες μετά να πηγαίνεις κάθε μέρα στη δουλειά;

...Ύψωσες το χεράκι σου για να προστατευτείς από το δικό μου χέρι. Μα, σε χαστούκισα, γιατί πώς θ' άντεχες μετά να υπακούς στους ανώτερους;

...Σε κλείδωσα στο δωμάτιό σου για να μη συναντήσεις εκείνο το παιδάκι. Μα, σε κλείδωσα, γιατί πώς θ' άντεχες μετά να αφήνεις ανθρώπους πίσω σου για να προχωράς μπροστά;


...Έκλαιγες επειδή σου έσβηνα το φως το βράδυ. Μα, στο έσβηνα, γιατί έτσι θα γινόσουν σκληρό κι ανθεκτικό.

...Με κατηγόρησες πως λέω ψέματα κι εγώ δεν σου πήρα δώρο γενεθλίων. Μα, σε τιμώρησα, γιατί έτσι θα μάθαινες να σέβεσαι, να μη μιλάς το ίδιο σε όλους.

...Μου ζήτησες να μάθεις ισπανικά κι εγώ σ' έγραψα στ' αγγλικά. Μα, το έκανα, γιατί έτσι θα έβρισκες μια καλή δουλειά.


Εντάξει, εντάξει. Παραπονιέμαι κι εγώ καμιά φορά με τα πρέπει. Αλλά έτσι είναι η ζωή.  Νομίζεις εγώ δεν είχα άλλα όνειρα; Αλλά τα όνειρα δεν τρώγονται. Κάποιοι τα κατάφεραν; Αλήθεια; Δες τι κατάφεραν!

Και ύστερα, πώς να στο πώ; Είσαι... παιδί! Πρέπει να υπακούς! Σε ποιον; Σε μένα! Γιατί; Γιατί έτσι! Γιατί κάποιος πρέπει να υπακούει και μένα! Μια ζωή μου δίνουν εντολές: ντύσου έτσι, χτενίσου αλλιώς, αγάπα αυτόν, μη μιλάς σ' εκείνον, σκύψε το κεφάλι, σήκωσε τα βάρη άλλων... Και θες εσύ, που δεν έσκασες ακόμα απ' το αβγό να έχεις κι άποψη! Ορίστε, με θύμωσες πάλι.


Παιδί μου, εγώ ό,τι κάνω, για το καλό σου το κάνω, για να μην αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος...

http://womaninblogs2.blogspot.gr/2013/11/12410kai1roses.html

29 σχόλια:

  1. Άλλη μια εξαίρετη δημιουργία σου και γαϊτανάκι σκέψης.....! κάπου οδηγεί, κάτι έχει ακροτελεύτιο.....! ένα χώρο αγώνα. Πριν από αυτόν προηγείται ανάγλυφα μια διαδικασία ένταξης του νέου ανθρώπου σε ένα συγκεκριμένο γίγνεσθαι.
    Σε κάποια από αυτά τα βιώματα δεν λέω όχι με άλλη όμως οπτική και ακροτελεύτια κατεύθυνση.
    Σε κάθε περίπτωση απόλαυσα μια ακόμα ανάρτησή σου.
    Φιλιά καλή μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με οδήγησες σε ένα ακροτελεύτιο μέρδεμα!!!!!!!!!!!!!!!
      Σε κάθε περίπτωση το φταίξιμο είναι δικό μου, οπότε καλό Σ/Κ!!!!

      Διαγραφή
  2. !!!! Και μετά αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν έτσι είτε γίνονται χειρότεροι δικτάτορες είτε αυτοκαταστρέφονται ποικιλοτρόπως! Ε και μερικά ξεφεύγουν και κάνουν τη διαφορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με τον ίδιο τρόπο βλέπεις ανθρώπους τρίτης ηλικίας να φέρονται απίστευτα εγωιστικά και να απαιτούν από τους νεότερους, να μη τους συγχωρούν την ευκολία της σημερινής εποχής.. Μια τραγική αλυσιδωτή αντίδραση.
    Καλό βράδυ Αλεξάνδρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην άλλη άκρη του κειμένου θα βρισκόταν αυτή ακριβώς η επισήμανση, Δέσποινα! Γιατί, τελικά, ο παππούς λύκος είναι δυο φορές λύκος!

      Διαγραφή
  4. Ωραίο και επιμορφωτικό κείμενο !! Μπράβο σου που το μοιράζεσαι μαζί μας !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα κρατήσω το ωραίο (που με βολεύει), το επιμορφωτικό κάπως στραβά μου κάθεται...

      Διαγραφή
  5. εισαι καταπληκτικη!!!!
    καλημερα! καλο σκ να εχεις! φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ώρες-ώρες είσαι αφοπλιστική, Κική!!! Κι εγώ πάντα καταπληκτική!!!! (δεν το προσπαθώ, απλά συμβαίνει...)

      Διαγραφή
  6. Βροχή τα παραπονα πάντα!
    Καλη συνέχεια στη μερα μας!
    Φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα είναι ότι όταν τα ακούμε κρατάμε ομπρέλα!!!
      Καλό Σ/Κ!

      Διαγραφή
  7. Κι αυτό το "Γιατί έτσι", εκπληκτικό επιχείρημα! Αποστομωτικό ένα πράγμα!
    Ευτυχώς δεν το άκουσα ποτέ από τους γονείς μου και ακόμα πιο ευτυχώς δεν το άκουσε ο γιος μου από εμένα ή τον πατέρα του (ξέρεις, τον κ. Μήτσο).
    Βρε λες μάνα και γιος να βγήκαμε τελικά κακομαθημένοι; Έχει γούστο...
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καταπληκτικό κείμενο που θα έπρεπε να σταλεί σε κάθε μέλλοντα γονιό.
    Υπάρχει μια συγκεκριμένη νοοτροπία από την οποία θα έπρεπε να βρούμε τρόπο να ξεφύγουμε, γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε στον επίλογο σου και αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
    Σε καλημερίζω και σε γλυκοφιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άντε να βρεις τον τρόπο και να μπορέσεις να τον ακολουθήσεις και να πείσεις κι άλλους να τον ακολουθήσουν και....

      Διαγραφή
  9. Εξαιρετικά, κείμενο και φωτογραφίες! Για το καλό μας, έχουμε μεγαλώσει σκ@τ@ γενιές και γενιές κι ε΄χουμε "κάψει" και τα παιδιά μας... Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θύμισες το "the wall"... Πολλά γλυκά φιλιά και καλημέρες :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσα ήταν τελείως διαφορετικός από αυτόν που μεγαλώνω το παιδί μου.
    Πειραματίστηκα, λοιπόν (με φόβο και δέος, πολλές φορές), με την ελευθερία, αντιμετωπίζοντας το παιδί (έφηβη, πλέον) απολύτως ισότιμα. Με συγκίνηση βλέπω πως έως τώρα, μόνο σε καλό έχει βγει!

    Μερικές φορές, όταν οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και διαταράσσονται... πάλι με δέος σκέφτομαι "και τώρα; Και μετά; Τι γίνεται;" Εε, και δε γίνεται τίποτα (κακό!)
    Δεν ντρέπομαι να γράψω πως συχνά δακρύζω, συνειδητοποιώντας την απεριόριστη εμπιστοσύνη που μου έχει η μικρή μου, τον τρόπο που μοιράζεται τα μυστικά, τους προβληματισμούς, τις ιδέες της.
    [Λες να μεγαλώνω ένα... "θρασίμι";!]

    Καταπληκτικό κείμενο, Αλεξάνδρα, τροφή για σκέψη και πολλή συζήτηση!

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να μεγαλώνεις ένα τέτοιο θρασίμι!
      Δεν γίνεται να μη φοβηθείς, να μην αναρωτηθείς, να μην πειραματιστείς... αλλά τι όμορφο να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο κι όχι έναν υπάλληλο!

      Διαγραφή
  11. Μεγαλώσαμε έτσι δυστυχώς οι περισσότεροι... Κι έχω πιάσει τον εαυτό μου (ψέμματα δεν θα πω) κάποια από αυτά που πέρασα εγώ, ασυναίσθητα να τα κάνω στα παιδιά μου... Κι ύστερα μετανιώνω και κλαίω απαρηγόρητη...
    Μακάρι να βγαίναμε όλοι με οδηγίες χρήσης... Όμως, για να συγχωρέσω αλλά και να συγχωρεθώ από τον εαυτό μου όταν κάποτε όλα αυτά τα βιώματα έγιναν ποτάμι που με έπνιγε, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο καθένας κάνει ό,τι ξέρει και ό,τι μπορεί. Πως αλλιώς...;
    Φιλί! Καλής εβδομάδας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σκοπός μου δεν ήταν να κατηγορήσω, σκοπός δεν είναι να αυτομαστιγωθούμε... Λάθη όλοι κάνουμε, αλλά δρώντας για τι; Αυτό έχει σημασία.

      Διαγραφή
  12. ( Μόλις τώρα ανακαλύπτω το blog σου! Χαίρομαι που το βρήκα! Λυπάμαι που δεν το βρήκα νωρίτερα!)

    Έκπληκτικό το κείμενό σου! Και όμορφο! Ανατρίχιασα διαβάζοντάς το!
    Η γονεϊκότητα είναι σημαντική και για μένα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο των ονείρων και της ζωής! Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ -νομίζω ότι ήταν αυτός- είπε κάποτε: Το να είσαι γονιός είναι το πιο δύσκολο επάγγελμα. Και δεν υπάρχει καμία προετοιμασία, καμία εκπαίδευση. Οι νέοι γονείς επαναλαμβάνουν αυτά που τους έμαθαν οι δικοί τους γονείς. Όλα. Μαζί και τα λάθη. Φαύλος κύκλος, λοιπόν!

    Εγώ δεν έχω παιδιά. Δεν ξέρω αν θα αποκτήσω ποτέ! Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα κάνω τα ίδια λάθη που έκαναν και οι γονείς μου σε μένα!

    Τέλος πάντων, ανυπομονώ να ξεκοκαλίσω ολόκληρο το blog!
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς βρεθήκαμε!
      Συμμερίζομαι το φόβο σου... Το νιώθω! Γιατί ακόμα και καλά να έχουμε να μιμηθούμε από τους γονείς μας, πώς θα τα αντέξει μια κοινωνία που μισεί τους ελεύθερους ανθρώπους;;;
      Σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια!!!!

      Διαγραφή
  13. Ποταμός είσαι Αλεξάνδρα μου! Και η λεπτή σου ειρωνεία τα είπε όλα!
    Εύγε!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ενδιαφέρον καλή μου... το θεμα είναι να αγαπαμε τα παιδιά μας...κι από κει και περα... ως υπευθυνοι άνθρωποι.. θα δουμε τι θα τους πουμε, τι θα τους συμβουλέψουμε..και τι θα τα καθοδηγήσουμε να κάνουν...

    οπότε... ολα θαναι καλά!! και εμείς..καλύτερα... !!... με αγάπη παντα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είσαι φοβερή!! Οπως λέει και το τραγουδάκι για το καλό μου.. μέχρι να πάρει ανάποδες στροφές το ριζικό μου.. Και θα αναφερθώ γενικά στην κοινωνία μας..
    Τείνω πια να πιστεύω όλο και περισσότερο ότι κανένα πρόβατο δεν θέλει να ξεφύγει το άλλο από το μαντρί.. για το καλό του!! όχι επειδή δεν τα κατάφερε το άλλο προβατάκι που ήθελε κι αυτό να ξεφύγει, αλλά για να μην το πιάσει και το φάει ο κακός ο λύκος!! Οπότε κάτσε κι εσύ εδώ στο μαντρί μέχρι να σε σφάξει για το καλό σου πάντα ο τσομπάνης!!!
    Γιατί φίλη μου τα πε καλύτερα από μένα και τα πρόβατα, ο Καμύ:
    ''Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει.''

    Σε φιλώ!! ;))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

.