Αντίο, φιλαράκι [ένας πίνακας... δυο ιστορίες]

Van Gogh: The siesta

Τα χρόνια που δοκίμαζα τα φτερά μου στον κόσμο είχαν το άρωμά σου. Μα, ήσουν φευγάτος και για πολύ δεν θα κρατούσαν οι κοινές μας πτήσεις. Το 'χα νιώσει: εσύ δεν ήσουν για τον κόσμο τούτο.
Πείναγες για τα βαθιά νοήματα, διψούσες για τη λεπτομέρεια των αισθημάτων. Φρόντιζες τη ζωή ταΐζοντάς τη κομμάτια της ψυχής σου και η επιβίωση θύμωνε που την παραμελούσες. Πόσο τη μισούσα που σε πλήγωνε! Μα, δεν τη λογάριαζα τόσο δυνατή...

Δεν ήθελα να με πιστέψω και να αποδεχτώ ότι ήσουν φευγάτος. Ξεκούραζα στην αγκαλιά σου τα φτερά μου και ονειρευόμουν πλάι στα φεγγάρια σου έναν ανθρώπινο κόσμο!

"Μη μ' ακολουθήσεις!" είπες μια μέρα και ύστερα χάθηκες από μια δόση που σου 'ταξε ζωή...

Αντίο, φιλαράκι, θα μου λείψεις... Τι κρίμα!

Βαν Γκογκ: Η σιέστα

Τα χρόνια που δοκίμαζα τα φτερά μου στον κόσμο είχαν το άρωμά σου. Μα, ήσουν φευγάτος και για πολύ δεν θα κρατούσαν οι κοινές μας πτήσεις. Το 'χα νιώσει: εσύ δεν ήσουν για τον κόσμο μου. Πεινούσες για τα πολλά, διψούσες για τα μεγάλα. Αλώνιζες στη ζωή προσπερνώντας τη και η επιβίωση σου χάριζε τενεκεδένια μετάλια. Πόσο με ενοχλούσε ο ήχος τους! Κι έλεγα κι εσύ θα ενοχληθείς...

Δεν ήθελα να με πιστέψω και να αποδεχτώ ότι ήσουν φευγάτος. Ξεκούραζα στην αγκαλιά σου τα φτερά μου και ορκιζόμουν πλάι στον ήλιο σου πως θα εκδικηθώ όσους με πείραξαν!

"'Ελα μαζί μου!" είπες μια μέρα και ύστερα κάηκες για έναν ακόμη ήλιο που σου 'ταξε ένα μετάλιο...

Αντίο, φιλαράκι, δεν θα μου λείψεις... Τι κρίμα!
 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην πρόσκληση της Μαριλένας "Ένας πίνακας... δυο ιστορίες", για την οποία επιλέγουμε έναν πίνακα και γράφουμε 

1)μια ιστορία-ανατανάκλαση (που αντιπροσωπεύει αυτό που νιώθουμε για τον πίνακα), 

2)μια ιστορία-παραμορφωτικό καθρέφτη (που αντιπροσωπεύει το αντίθετο από αυτό που νιώθουμε για τον πίνακα),

3)λίγα λόγια τον πίνακα.

Θα προτιμήσω να σας συστήσω αλλιώς τον πίνακα που επέλεξα: 

Αυτός ο πίνακας βρισκόταν κρεμασμένος στο σαλόνι του σπιτιού μας και συντρόφευε τα μεσημέρια μου. Έπαιζα με τα αυτοκινητάκια (το χαλί προσφερόταν, με λίγη φαντασία, για  σχέδιο πόλης!) και συχνά - πυκνά το μάτι μου έπεφτε στο έργο του Van Gogh και... στα φιλαράκια που εικόνιζε! Πάντα αναρωτιόμουνα πώς περνούσαν τις υπόλοιπες στιγμές της ζωής τους και σκάρωνα ιστορίες. Τα φανταζόμουν πάντα αγαπημένα, γι' αυτό και στη δεύτερη ιστορία-παραμορφωτικό καθρέφτη τα φιλαράκια χωρίζουν μεν, αλλά όχι αγαπημένα.

Τον Van Gogh τον είχα βάλει στην καρδιά μου από μωρό: οι γονείς μου μού έδειχναν πίνακες από ένα μεγάλο βιβλίο και όταν κάποιος δεν μου άρεσε, εγώ γυρνούσα το κεφάλι μου από την άλλη μέχρι να ακούσω τη σελίδα να αλλάζει. Από τους πίνακες του Van Gogh, σου λέει, δεν έπαιρνα τα μάτια με τίποτα!