Βοήθεια, δακρύζει!

by Pietro Rotari

Ο διευθυντής μάς κάνει να αισθανόμαστε ένα τίποτα, ένα σκουπίδι.

«Ε, έτσι είναι η ζωή. Σε ποιο κόσμο ζεις εσύ;» είναι μια συνηθισμένη απάντηση.

«Ποιος αναγνωρίζει σήμερα την αξία σου; Πάμε να πιούμε, να πούμε καμιά σαχλαμάρα, να ξεσκάσουμε.» είναι μια επίσης συνηθισμένη απάντηση, καλύτερη όμως, μια και ισοδυναμεί  με ’’νοιάξιμο’’, με ενδιαφέρον.

Αν πούμε αυτά που μας πονάνε, λοιπόν, γκρινιάζουμε και ’’μιζεριάζουμε’’. Υπάρχει όμως τρόπος να τα πούμε και δίχως να χαλάσουμε την παρέα:

by Norman Rockwell

«Ο μπιιιπ, ο μπιιιιπ, ο μπιιιπ, που μπιιιπ και η  μπιιιπ του μπιιιπ, αμ ξέρω τι του χρειάζεται: μπιιιπ και μπιιιπ, να δεις πώς μπιιιπ!», θα πούμε προσπαθώντας να τον φέρουμε με τα λόγια μας στο επίπεδο που μας έχει ρίξει με τις πράξεις του. (Το τι σημαίνουν τα μπιιιπ και το πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα είναι μια άλλη –πονεμένη- ιστορία!)

by Camille Corot

Ο μπιιιπ, ο διευθυντής, ήθελα να πω, μας έχει πληγώσει.

Αν υποθέσουμε ότι το είχε κάνει με σφαίρα, θα θεωρούσαμε απαραίτητο να χειρουργηθούμε αμέσως για να τη βγάλουμε. Κι αν η εγχείριση έπρεπε να καθυστερήσει, θα θεωρούσαμε απαραίτητο να μας χορηγηθεί παυσίπονο. Κι όλα αυτά αφού είχαμε δεχτεί τις πρώτες βοήθειες.

Επειδή όμως έχει πληγώσει την ψυχή μας, την αξιοπρέπειά μας, τον αυτοσεβασμό μας και εν τέλει την ανθρώπινη υπόστασή μας, γεγονός που μπορεί να πλήξει και κάποιο όργανο του σώματός μας, αυτό που θεωρούμε απαραίτητο είναι να ’’συνέλθουμε’’, να ξαναγυρίσουμε ’’στον αληθινό κόσμο’’ και να εκτονωθούμε.

by Carl Larsson

Οι πρώτες βοήθειες περιττές. «Έτσι είναι η ζωή.»

Περιττό και το παυσίπονο. «Καλή παρέα!»

Εγχείρηση;

Ρίχνουμε στην πληγή (της ψυχής) ένα αμφιβόλου ποιότητας αναισθητικό, στο οποίο έχουμε έτσι κι αλλιώς εθιστεί (και λέγεται από ασφαλή απόσταση στόλισμα με ’’κακές λέξεις’’) και αφήνουμε την αιτία του πόνου να δρα όχι μόνο εσωτερικά (προσβολή=σφαίρα), αλλά και εξωτερικά (νέα προσβολή=νέα σφαίρα στο ίδιο σημείο).

«Και  πως δεν πεθαίνουμε, ρε φιλόσοφε;»

Το σώμα για την επιβίωση… η ψυχή για τη ζωή… αργοπεθαίνουμε…

by Eastman Johnson

Όπως καταλαβαίνετε, πώς να τολμήσουμε να μιλήσουμε για εγχείριση (που στην περίπτωση της ψυχής σημαίνει αποκατάσταση αξιοπρέπειας και απονομή δικαιοσύνης);

Και ακόμα χειρότερα, δεν τολμάμε ούτε να σκεφτούμε την καταστροφή του όπλου (=σύστημα), και μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ζούμε: «Βοήθεια, αιμορραγεί!»

Θα ήταν ωραίο να ζούσαμε και: «Βοήθεια, δακρύζει!»

Εδώ δεν έχουμε να φάμε κι εσύ μπιιιπ μπλε! Ξέρεις πόσα παίρνει ο μπιιιπ για να μπιιπ και πόσα εγώ για να με μπιιιπ; Ο μπιιιπ κι ο κάθε μπιιιπ μας έχει μπιιιπ κι εσύ…

Θα αφήσω, λοιπόν, τις κόκκινες ουτοπίες και θα σας προ(σ)καλέσω να αφήσετε τις μπλε μπιιιπ.

Ας γίνουμε όλοι συγγραφείς (τουλάχιστον)!

συνεχίζεται εδώ