Τουλάχιστον, γράψε τα!

Η λογοτεχνία είναι ένας διαφορετικός τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας. Ένας τρόπος να μοιραστούμε αυτά που ζούμε, νιώθουμε κι ονειρευόμαστε, όταν ντρεπόμαστε, φοβόμαστε ή δεν αντέχουμε να τα πούμε πρόσωπο με πρόσωπο.

Τα γράφουμε, λοιπόν. Αποτυπώνουμε στο χαρτί τον ανεπεξέργαστο προφορικό μας λόγο, τον οποίο τελικά επεξεργαζόμαστε αλλά μόνο για τις ανάγκες του γραπτού λόγου. Δίχως ντροπές και αναστολές.
Γιατί ό,τι μας προκαλεί πόνο και χαρά ανήκει πλέον σ’ έναν άγνωστό μας (γνωστό),  στον ήρωά μας…

Μπορούμε, βέβαια, να προχωρήσουμε και σε μια δεύτερη επεξεργασία αν αντιμετωπίζουμε τη διήγηση με τους ίδιους όρους που αντιμετωπίζουμε και την κατά πρόσωπο συνομιλία, νιώθοντας, δηλαδή, το ίδιο εκτεθειμένοι ακόμα και τώρα που είμαστε ο ήρωάς μας. Κάνουμε το λόγο μας αφηρημένο, ίσως ακατανόητο, τον παραδίδουμε στις αλληγορίες.

 

Φτιάχνουμε ένα δικό μας μύθο, η δημιουργία του οποίου, από μόνη της, εμπεριέχει ένα είδος κάθαρσης, ακόμα κι αν αυτή απουσιάζει από την ιστορία μας.
Κι αυτή είναι η ουσία της λογοτεχνίας ή θα έπρεπε να είναι ο σκοπός της, ένας σκοπός απελευθερωμένος από τα δεσμά της κριτικής και των αριθμό των «πουλημένων» αντιτύπων.