Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι [το παιχνίδι της αγάπης]

Παράφορα να σ' ερωτεύομαι τις ώρες του φεγγαριού,

παθιασμένα να μη σε θέλω τις ώρες του ήλιου.

Να είσαι το φως που χρειάζομαι,

όταν πέφτει η νύχτα,

να είσαι η σκιά που απεχθάνομαι,

όταν ξημερώνει η μέρα.

Να σε βλέπω ξύλινο στρατιωτάκι, αδιάφορο κι ασήμαντο, ανάμεσα στον κόσμο. Να σε νιώθω σαν έναν από τους από τους πολλούς. Το πρόσωπό σου να μοιάζει με του πλήθους, τα λόγια σου ν' ακούγονται του συρμού, οι κινήσεις σου να παρασύρονται από τον αέρα. Τη μέρα.

Να σε διακρίνω ερωτικό μου πόθο, μοναδικό και αιώνιο, μέσα στην αγκαλιά μου. Να σε νιώθω ανάσα του κορμιού μου. Τα μάτια σου να καθρεφτίζουν το λόγο της ύπαρξής μου, η φωνή σου ν' αντησχεί την ηδονή, τα χέρια σου ν' ανάβουν φωτιές παντού μου. Τη νύχτα.

Και να γελάει το Συμπαν με τις φωτοσκιάσεις του έρωτά μας. Και ν' αναρωτιέμαι, όλες τις ώρες, αν είμαι εγώ που αλλάζω ή εσύ που μεταμορφώνεσαι καθώς το ρολόι διαγράφι τους άπονους κύκλους του. Και να τρελαίνεται η πυξίδα σου στα πρωινά μου όχι, στα βραδινά μου ναι. 

Μα, τώρα, σσσσσσσ...

"χαμήλωσε τα φώτα, μεγάλε ουρανέ,

το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι"...

στίχοι-μουσική-ερμηνεία: Λουδοβίκος των Ανωγείων 

αλήθεια, πώς κουνιέται η εικόνα;;;

Κι όλα αυτά επειδή παρασύρθηκα (ε, χμμμ, λίγο καθυστερημένα) με ενθουσιασμό από "Το παιχνίδι της αγάπης" της Κικής!

Όμως, και παλιότερα είχα θέματα με τη μέρα και τη νύχτα... 

Ο Ροσινάντε ξέρει!