No milk today, μια αφίσα

Όταν άνοιξαν τα πρώτα σούπερ μάρκετ / πολυκαταστήματα τα επέλεξα, όπως και πολλοί άλλοι καταναλωτές φαντάζομαι, για να γλιτώσω από τις τιμές - χαράτσια των εμπόρων (μικρών και μεγάλων) που, εν είδη μονοπωλείου, είχαν θεσμοθετήσει, και για να απολαύσω τα ψώνια μου δίχως την επικριτική ματιά του καταστηματάρχη για την ποσότητα που αγοράζω.

Με τον καιρό η φούρκα μού έφυγε και προσπάθησα πάλι να εντοπίσω τις μικρές επιχειρήσεις που ή συμμορφώθηκαν (λόγω της χασούρας) ή έτσι κι αλλιώς είχαν συνείδηση. Στην εποχή της κρίσης πολύ περισσότερο, εννοείται.

Με την ίδια λογική, αποφάσισα να στηρίξω ένα καινούριο μπακαλικάκι που άνοιξε στη γειτονιά: οικογενειακή επιχείρηση, με τα μέλης της οικογένειας να ξημεροβραδιάζονται στο μαγαζί. Η στήριξή μου, βέβαια, μετριάστηκε, καθώς το πορτοφόλι μου αναστέναζε με τις τιμές - φωτιά. 

Και ήρθε το σήμερα:

Χρειάστηκα ένα κουτί γάλα και πήγα ως το μπακαλικάκι. Εκεί κατάλαβα πως δεν έχω χρήματα μαζί μου και ζήτησα να πάρω το γάλα και να φέρω μετά τα χρήματα (πείτε με τεμπέλα!).

Αμ, δε! Η γυναίκα που το έχει, απαθέστατη, μου εξήγησε πως δεν κάνει τέτοια πράγματα (;;;;) κι ούτε θέλει να κάνει τέτοια αρχή.

Ηλεκτρίζομαι, εκνευρίζομαι, τρελαίνομαι και, καθώς έχει φτάσει στα χείλια μου η φράση: "Δεν ντρέπεστε;", πέφτει το βλέμμα μου στο παιδί της (το δόλιο το συναντώ συχνά εκεί να κάθεται...) και απαντάω με μια ειρωνεία αμελητέου περιεχομένου.

Μα, πώς το έκανε; 

Αν όντως υπέθεσε ότι δεν έχω χρήματα (κι άρα ότι ποτέ δεν θα της φέρω το αντίτιμο για το γάλα), πώς άντεξε η καρδιά της να μη δώσει ένα κουτί γάλα σε κάποιον που δεν έχει να το πληρώσει;;;

Κι έτσι, ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΓΑΛΑ και έχασε έναν πελάτη και έκανε τον κόσμο χειρότερο (γιατί αυτός που βρίσκεται σε ανάγκη και του φέρεσαι άσχημα, θα χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς και θα γεννήσει τερατάκια).

Δεν θα μπορούσα να τελειώσω αυτή την ανάρτηση έτσι, γι' αυτό και έψαξα πολύ (δεν θυμόμουν πού το είχα δει...) για να βρω αυτό:

Εγώ όχι, δεν θα υποστηρίξω έτσι. Εσείς; Αν ναι, ρίξετε μια ματιά εδώ...