Στον κόσμο μου

Δεν πετάω στα σύννεφα, αλλά συχνά πετάω στον κόσμο μου....

-Στο σαλόνι θα ξεχειμωνιάσω και φέτος!

Μα, ποιος μου μιλάει;

-Εγώ, το δέντρο.
-Δέντρο μου, δεντράκι μου!
-Άσε τα καλοπιάσματα! Τ' 'Αη-Γιαννιού την άλλη μέρα έπρεπε να με είχες ξεστολίσει κι εξαφανίσει!
-Τώρα είναι η πιο όμορφη ώρα για σένα και για μένα. Τώρα που όλα μπαίνουν στους ρυθμούς της καθημερινότητας, αφήνεις την πιο γλυκιά υπόσχεση και... ξέρεις κάτι; Μια τέτοια ώρα θα 'θελα να φύγω.
-Και να πας πού;

-Να φύγω από τη ζωή, δέντρο! Καθισμένη δίπλα σου, περήφανη που δεν πίστεψα τη βάρβαρη ειρήνη και τη λογική του παραλογισμού, να ρουφήξω την υπόσχεση μιας ουτοπίας που θα γίνει πραγματικότητα, να θυμηθώ όλους τους αγαπημένους μου αθρώπους, να κλείσω τα μάτια και να σβήσω μες στα χριστουγεννιάτικα τραγούδια!
-Α, πολύ ωραία! Θα με μπλέξεις και με θανατικά!
-Με συγχωρείς, αλλά ελπίζω να μην υπάρχεις, όταν θα συμβεί αυτό!
-Εγώ μπορεί να μην υπάρχω, αλλά είμαι το χριστουγεννιάτικο δέντρο και πάντα θα υπάρχω!
-;;;

-Όταν με κοιτάς, τι βλέπεις; Μόνο τα στολίδια;
-Ε, όχι, βέβαια! Βλέπω όμορφες χριστουγεννιάτικες στιγμές που έζησα, που προσδοκώ...
-Ορίστε! Είμαι το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο που αντίκρυσες!
-Αποκλείεται!
-Και τότε πως ξέρω πως πρώτα περπάτησες και μετά μπουσούλισες; Γιατί νομίζεις ότι βιάζομαι να ανέβω στο πατάρι;
-Γιατί;
-Γιατί όσο κι αν με κρατήσεις στο σαλόνι, κανένας δεν θα παρασυρθεί από την παραμυθένια ατμόσφαιρα... Κι εσύ θα πικραθείς κι έχω κουραστεί να ζω κάθε χρόνο την απογοητευσή σου...

-Κι εγώ έχω κουραστεί... Αλλά, φέτος, που νομίζω ότι μεγάλωσα για τα καλά, ότι ενηλικιώθηκα για τα καλά, συνειδητοποίησα ότι η προσπάθειά μου να πείσω τους ανθρώπους να φτιάξουν τη δική τους αυλή των θαυμάτων και να προσπαθήσουμε μαζί να την ανθίσουμε είναι ο τρόπος μου να ζω. Κι έπειτα, κάθε φορά που βλέπω ένα παιδικό πρόσωπο, ξεκουράζομαι. Κάθε φορά που βλέπω ένα παιδί να χαμογελάει, λέω πως πρέπει να κάνουμε τα όνειρά μας τους εφιάλτες τους... Πρέπει να φτιάξουμε καινούριες θεωρίες από όσα μας συγκινούν...
-Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά φέτος θα σε μαλώσω! Κι εσύ να κάνεις το ίδιο!
-Να σε μαλώσω κι εγώ;

-Όχι εμένα, τους ανθρώπους να μαλώνεις!
-Δεν μου αρέσει!
-Το ξέρω! Σ' αρέσει να συζητάς, να νιώθεις το συνάνθρωπο ισότιμο απέναντί σου ή αλλιώς να φεύγεις! Μήπως ήρθε η ώρα να γίνεις αυστηρή, να απαιτήσεις, να μη φοβηθείς να πληγώσεις και να μαλώσεις;
-Η αλήθεια είναι ότι, κοιτάζοντας πίσω, πιο πολλές φορές έχω πάρει αυτό που θέλω απαιτώντας και διατάζοντας, παρά συζητώντας κι εξηγώντας. Κι αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, αυτό θα με συμβούλευα: τουλάχιστον να μην τα κάνω όλα μόνη, να απαιτώ... Αλλά, δέντρο...

-Δεν ακούω τίποτα! Στο κάτω-κάτω υπάρχουν και οι μαζοχιστές: τους αρέσει να τους διατάζει κάποιος. Ναι, ναι, ξέρω, εσένα δεν σου αρέσει! Όμως, φέτος,  πριν προσπαθήσεις να τους πείσεις πως πρέπει να μην τους αρέσει να είναι υπό, δοκίμασε να... τους καθοδηγήσεις!
-Εντάξει, δέντρο!
-Θα το κάνεις;
-Ναι!
-Πρέπει να το γιορτάσουμε! Κάτσε δίπλα μου να δούμε ξανά τη Zoulutarina, να ονειρευτούμε πως γίνονται όλοι οι άνθρωποι Άη-Βασίληδες!