Τ’ άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν’ απ’ τα δακρυγόνα...

Για τη φετινή Πρωτομαγιά σας προσκαλώ να ακούσουμε μαζί τα τραγούδια των Υπεραστικών, τραγούδια με σύγχρονο πολιτικό στίχο, που έμαθα από τη Συλλογικότητα εργαζομένων - καλλιτεχνών "Τέχνη εν κινήσει".

Τους στίχους συνοδεύουν οι πίνακες του Μάκη Ζέρβα από την έκθεση "Πρόσωπα της κρίσης".

Μπορείτε να ακούσετε και να κατεβάσετε τα τραγούδια των Υπεραστικών εδώ.

Δρόμους ανοίγω, όμως δρόμους δεν διαβαίνω,

πύργους υψώνω, μα ανέστιος γυρνάω,

όλα απ’ τα χέρια μου μα κι όλα μοιάζουν ξένα

κι αντί περήφανος δουλειά παρακαλάω.

Μες στα σπαράγματα ενός κόσμου που αλλάζει

γεννιέται ορίζοντας για μια ζωή καινούρια.

Του Ουλιάνοφ, του Ερνέστο και του Άρη γιος κι αδερφός

και δεν θα μείνω στα τραγούδια.

 Προλετάριος

Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο ποτέ δεν είναι αργά

 ...

Κι είναι στ’ αλήθεια πια σημαντικό να ελπίζεις,

κάτι να ζεις γι’ αυτό και κάτι να πεθάνεις,

Πάλλεται η φλέβα μιας ζωής που σε προσμένει

κι ο πεισματάρης φόβος σκύβει το κεφάλι.»

Προκήρυξη

«Μπήκαν στο χωριό τα ΜΑΤ, δίπλα στο Ξηροποτάμι,

έξη κλούβες με σκυλιά, που ‘στειλαν τ’ αφεντικά

σηκωθείτε, χωριανοί και οι γερόντισσες και οι γέροι

μπρος του Δένδια το ασκέρι δείξτε μπόι, λεβεντιά.

Η Μεγάλη Παναγιά και η Ιερισσός στο πόδι

π' όρμηξαν τούτοι οι διαβόλοι να μας σκιάξουν, χωριανοί.

Οι καμπάνες στα χωριά να σημάνουνε, αδέρφια,

για της εταιρίας τα κέφια ύδωρ θέλουνε και γη.

 

Τ’ άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν’ απ’ τα δακρυγόνα,

περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.

 

Όχι πια λευκές σημαίες σαν τον τόπο μας ρημάζουν,

για τα κέρδη αυτοί σκυλιάζουν, 'μείς για ανθρώπινη ζωή

Τούτο το στρατό το ξέ 'με χτύπαγε και τους εργάτες,

φοιτητές και ναυτεργάτες, το λαό που αγωνιά.

Πάμε τώρα στις φωτιές και μαζί και οι μουζικάντες

να αρματώνονται οι καρδιές με νταούλια και φωνές

και οι λεβέντικες καρδιές μας ν' αρματώνουν τις γροθιές

να ριχτούν μες στον αγώνα για το δάσος στις Σκουριές.

Μπήκαν στο χωριό τα ΜΑΤ

Γυρίζει η γη απ’ τη δουλειά μας,

από τα χέρια και την καρδιά μας

από τη σάρκα μας τρώει η τάξη,

που κάνει πλούτη της τα βάσανά μας.

Δεσμώτες ελευθερωτές

Μες στο χώμα η γη μου, στα χαλάσματα ζω,

οι λυγμοί και η κραυγή μου ρήγματα ανοίγουν στον ουρανό.

Μες στο χώμα η γη μου, και τ’ αδέρφια μου εκεί,

η κραυγή και οι λυγμοί μου ρήγματα ανοίγουν πάνω στη γη.

Μες στο χώμα η γη μου και τ’ αδέρφια μου εκεί

κι όλοι οι φίλοι οι παλιοί μου σκιές από αίμα στη χαραυγή.
 

Πώς με δυο χέρια να τους χτυπήσω, πώς μ’ ένα σώμα ν’ αντισταθώ.

Δεν έχω τίποτα να προχωρήσω, κάτω από ερπύστριες ό,τι αγαπώ.

Πώς με δυο χέρια να τους χτυπήσω, πως ένα σώμα να εκραγεί.

Κάτω από ερπύστριες όλη η ζωή μου, η Παλαιστίνη αιμορραγεί.

Άδεια τα χέρια μου, αίμα ποτίσανε, σφιχτές γροθιές που το φόβο λυγίσανε.

Πέτρα κι ατσάλι το σώμα μου χτίσανε, για ζωή πολεμώ.

Παλαιστινιακό

Του Αδόλφου τα εγγόνια, η σαβούρα του ντουνιά,

κάνουνε πως δεν θυμούνται του παππού τους τον νταλκά.

Του ’45 Απρίλης κι ο Αδόλφος με λυγμό: 

Ρε, τι μου ‘κανε ο Στάλιν με τον κόκκινο στρατό,

το σφυρί έχω στο κεφάλι, το δρεπάνι στο λαιμό.

Τζάμπα οι αστοί με σπρώχναν να τους σβήσω τον καημό

και μπελάδες θα ‘χουν πάλι με το γεωργιανό.

Κι όλο έσκουζε ο Αδόλφος μες στ’ Απρίλη τις φωτιές

μες στο Βερολίνο μπαίνουν, μπαίνουν οι κομμουνιστές

και οι Άριοι λακίζουν, αντιλόπες παρδαλές.

Του Αδόλφου τα εγγόνια