Τον είδα!

by Valerie Patterson

Είδα έναν ποιητή. Οι άνθρωποι μου είπαν την ιστορία του. Ήταν κάποτε ένας πολλά υποσχόμενος νέος που εθίστηκε στα ιδανικά και καταστράφηκε.

Είδα τον ποιητή.
Με παράστημα καθάριο σαν το δροσερό φύσημα καλοκαιρινού πρωινού. Ντυμένο με χειμώνες κι αστραπές από πολέμους ξεχασμένους. Είχε στα μαλλιά ένα πρωτομαγιάτικο στεφάνι από φιλότιμο. Ματωμένα τα γόνατά του από τις ρυτίδες μιας πόρνης βροχής. Κρατούσε στα χέρια μια πληγωμένη φωτιά που πάλευε με προσημειωμένα λάβαρα και στημένες αψιμαχίες. Άχνιζαν στα μάτια του στρατιές ανέργων ερώτων και συνταξιοδοτημένων εφήβων. Τα βήματά του βυθίζονταν σε όνειρα που μόνο οι θεοί τόλμησαν να κάνουν. Ψιθύριζε λυγμούς κατατρεγμένων αηδονιών.

Οι άνθρωποι τον προσπερνούσαν ανελέητα.

Γιατί είναι οι φελοί που επιπλέουν και οι τενεκέδες που ακούγονται. 

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κι αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Συμπόσιο ποίησης:

Όταν στερέψουν οι λέξεις,
έβγα σαν παιδί στον δρόμο για να παίξεις.
Μ' ένα παγωτό χωνάκι
γλίστρα στων αναμνήσεων το κονάκι,
άσε να λιώσ' η ερημιά
που σ' άφησε στην έρημο μια καλαμιά.

Όταν στερέψουν οι λέξεις,
μην φοβηθείς, σε ξένες αγκαλιές μην τρέξεις.
Σ' ένα βιβλίο παιδικό
φύτεψ' ένα δάκρυ με παχύ θαυμαστικό,
μπάρκαρε με τις σελίδες
για κείνες τις πρώτες κι αλάνθαστες ελπίδες.

Όταν στερέψουν οι λέξεις,
το άδειο σου μυαλό πάλεψε για ν' αντέξεις.
Μ' ένα απαλό μολύβι
χάραξε στον τοίχο ένα μικρό καλύβι
και κάντο μυστική φωλιά
για τα όνειρα που μάρανε η μοναξιά.

Και θα γεννηθεί η λέξη
π' ολοφέγγαρη παρηγοριά θα φέξει.
Μα πουθενά να μην την πεις,
γράψ' την ανάκατα σα 'να 'σαι ποιητής.
Για να της ανοίξουν πόρτες
ντύσε τη καλά με χρώματα και νότες.