Ο Φακής και ο Οδηγητής

ή αλλιώς αναμνήσεις από την πρώτη Δημοτικού.

Σύμπαν, καλή σχολική χρονιά!

Ο Φακής και ο Οδηγητής ήταν οι αγαπημένοι μου ήρωες, όταν ήμουν παιδί. Ήρωες ποιημάτων και οι δύο, τους γνώρισα στην πρώτη Δημοτικού κι έμαθα αμέσως απ' έξω τα κατορθώματά τους. Και τα ξεφούρνιζα με την πρώτη αφορμή ή και με απουσία οποιασδήποτε αφορμής!

"Ο Φακής" του Βασίλη Ρώτα (που το καλοκαίρι κατάφερα -επιτέλους- να βρω ολόκληρο), ήταν στο αναγνωστικό:

"Εμπρός, ένα δυο, προσοχή!
Εμένα με λένε Φακή.
Κορμί κορδωμένο,
μουστάκι στριμμένο,
γαλόνια χρυσά και σπαθί.

Η σάλπιγγα τάρα τατά.

Σπαθί και ντουφέκι χτυπά,
μπαμ μπουμ το κανόνι,
μπουμ μπαμ το τρομπόνι.
Ποιός βγαίνει σε μένα μπροστά;

Γυρεύω παντού τον εχτρό.
Κι ας είν' αντρειωμένοι σωρό,
γιγάντοι και δράκοι,
θεριά με φαρμάκι,
καπνός μόλις πρόβαλα εγώ.

Μονάχα ξαφνιάζομαι, οχού!

Τρομάζω απ' τους ίσκιους, χουχού!
Ένα φύσημα αγέρα,
κι ας είναι και ημέρα,
μου παίρνει κι αντρεία και νου."

Κι "Ο Οδηγητής" του Κώστα Βάρναλη, ήταν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού:

"Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης,

ο πλαστουργός της νιας ζωής. 

Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης 

κι ώριμο τέκνο της Οργής.
 

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη, 

γιατί δε μ’ έστειλε κανείς 

Πατέρας, τάχα παρηγόρια

για σένα, σκλάβε, που πονείς.

Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι,

κρίνα, πουλιά και ψαλμουδιές

 — τίποτα! Εμένα παραστέκουν

οι θυμωμένες σας καρδιές.

Εγώ του καραβιού γοργόνα 

στ’ ορθόπλωρο καράβι μπρος.

Απάνω μου σπάνε φουρτούνες 

κι άγριος ενάντια μου καιρός.

Μέσα στο νου και στην καρδιά μου 

αιώνων φουντώσανε ντροπές 

και την παλάμη μου αρματώνουν

με φλογισμένες αστραπές.

Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες! 

Όχι μονάχα οι ζωντανοί — 

κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε 

σε μιαν αράδα σκοτεινή.
 

Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες

άπλαστοι ακόμα με βλογούν

κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους

απάνω μου και τα λυγούν.

Δε δίνω λέξες παρηγόρια,

δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς·

καθώς το μπήγω μες στο χώμα

γίνεται φως, γίνεται νους.

Άκου, πώς παίρνουν οι αγέρες

χιλιάδων χρόνων τη φωνή!

Μέσα στο λόγο το δικό μου

όλ’ η ανθρωπότητα πονεί.

Ω! πώς τον παίρνουν οι αγέρες 

και πώς φωνάζουνε

μετά άβυσσοι μαύροι, τάφοι μαύροι, 

ποτάμια γαίματα πηχτά!

Όθε περνά, γκρεμίζει κάτου

σαν το βοριά, σαν το νοτιά 

όλα τα φονικά ρηγάτα

θεμελιωμένα στην ψευτιά.

Κι ένα στυλώνει κι ανασταίνει, 

το ’να βασίλειο της Δουλειάς, 

(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο 

της Πανανθρώπινης Φιλιάς."

(Χμμμ... και παραμένουν οι αγαπημένοι μου ήρωες!)
Κι εδώ όλες οι σχολικές αναμνήσεις μου...