1+1=3 ή και περισσότερα

Μένοντας πιστοί στα κελεύσματα της εκάστοτε εξουσίας που θέλει τους υπηκόους της διχασμένους και δυστυχείς, εξακολουθούμε να κατατάσσουμε τη γυναίκα σε μια ειδική κατηγορία, ξεχωριστή από αυτή του ανθρώπου.

Τα γυναικεία ζητήματα παραμένουν έξω από το δημόσιο διάλογο και έξω από το σοβαρό ιδιωτικό. Οι γυναίκες που τολμούν να τα θίξουν πρέπει τις περισσότερες φορές να απολογηθούν για την προσωπική τους ζωή και συχνά καπελώνονται με την ταμπέλα της μη ποθητής που μισεί τους άντρες και που θα αλλάξει γνώμη αν βρεθεί κάποιος άντρας να της χαρίσει την απόλαυση.

Μπορεί να κρυβόμαστε πίσω από τις κραυγαλέες διαφορές του παρελθόντος, μπορεί να εθελοτυφλούμε με την επωδό "εγώ αγαπώ τις γυναίκες": οι άνδρες, "εγώ κάνω κουμάντο στο σπίτι": οι γυναίκες κι έτσι να βρίσκουμε ακόμα μία δικαιολογία για να μην αγωνιστούμε, να μην ταράξουμε τα λιμνάζοντα μερά, αλλά επιβιώνουμε δυστυχισμένοι και καταδικασμένοι να συμβιώνουμε με το άλλο φύλο χωρίς να το καταλαβαίνουμε...

bread and roses

Έχουμε αποδεχτεί ό,τι συμβαίνει σήμερα σαν τη μοναδική δυνατή πραγματικότητα, αδυνατούμε να σκεφτούμε ότι η εικόνα στην οποία έχουμε εγκλωβιστεί δεν είναι σταλμένη από το θεό, μα κατασκευασμένη, ραμμένη στα μέτρα της εξουσίας και φορεμένη σε εμάς από τις πρώτες ώρες της ζωής μας.

Στη γυναίκα, λοιπόν, αφιερωμένη η σημερινή ανάρτηση.

Στη γυναίκα που ξέρει πως 1+1=3, ίσως και περισσότερα, αφού γνωρίζει από πολύ μικρή πως ο έρωτας με το άλλο φύλο μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μια εγκυμοσύνη...

Στη γυναίκα, που μαθαίνει πως ο σωματικός πόνος είναι:

• υγεία (έμμηνος ρύση)
• ζωή (γέννα)
• αποδοχή (η εικόνα της γυναίκας που η κάθε εποχή προβάλλει απαιτεί και σωματικό πόνο)
• σεξουαλική απελευθέρωση (βία στην σεξουαλική πράξη)
• ενδιαφέρον (ο άνδρας ασκεί σωματική βία γιατί πρέπει νουθετήσει τη γυναίκα που δεν συμπεριφέρεται σωστά, γιατί την αγαπά και ζηλεύει)

Στη γυναίκα που εις βάρος της δυστυχούν οι άνδρες - καταπιεστές...