Το στοίχημα | cover's stories

 Φλεβάρης 2014

-Κομμάτια πόσα μπορεί να γενεί μια τόση δα καρδούλα; Έβαλε στοίχημα ο πόνος με τον καιρό.
-Κανένα! είπε ο καιρός.
-Χίλια! απάντησε ο πόνος. Τι κερδίζω;
-Θα χάσεις, είπε βαριεστημένα ο καιρός.
-Καλά, κρυφογέλασε ο πόνος, τι θα χάσω;
-Τη δύναμή σου.
-Αυτό δεν μπορεί να γίνει!
-Μπορεί. Πάρε μια ανάσα και σκέψου!
-Αποκλείεται! Αλλά, ας είναι. Κι αν κερδίσω το στοίχημα;
-Ε, τότε θα χάσω εγώ.
-Τι; ρώτησε ανυπόμονα ο πόνος.

-Εγώ θα χάσω... μια λιακάδα... μια βόλτα κάτω απ' τ' άστρα... την πρώτη στάλα της φθινοπωρινής βροχής... την καντάδα του χειμωνιάτικου αγεριού, ένα παγωτό στο λιμάνι... Θες κι άλλα;
-Χμμ... Πολλά είναι, δε λέω, μα... ασήμαντα...
-Λοιπόν, πάει το στοίχημα, ναι ή όχι;
-Πάει!

Στρώνεται ο πόνος αμέσως στη δουλειά! Πελεκάει την καρδούλα με μανία, τη στριμώχνει τις νύχτες στα σκοτάδια, τη φοβερίζει με το πρώτο φως του πρωινού, την πολιορκεί, δεν την αφήνει να πάρει ανάσα... ώσπου, να, τα κομμάτια της στα πόδια του!
Τραβάει τώρα καμαρωτός να βρει τον καιρό.

-Κέρδισα! Για δες! φώναξε, καθώς τον προσπερνούσε μια λιακάδα.
-Κοιτάζω, δεν βλέπω γιατί κέρδισες, αναρωτήθηκε ο καιρός κι έκλαιγε μακριά μια βόλτα κάτω απ' τ' άστρα που δεν είχε παρέα..
-Χα! Τόσα κομμάτια! Χίλια, μπορεί και περισσότερα! καυχήθηκε ο πόνος και πέταξε από πάνω του την πρώτη στάλα του φθινοπώρου.
-Α, όχι! επέμεινε ο καιρός κι ούτε που άκουσε την καντάδα του χειμωνιάτικου αγεριού.
-Πώς; ούρλιαξε θυμωμένος ο πόνος κι άρχισε να λιώνει από τη μοναξιά το παγωτό.
-Κάτσε να ξαποστάσεις λίγο, είσαι θολωμένος, δεν βλέπεις καλά, προσπάθησε να τον ηρεμήσει ο καιρός κι έκλεισε το μάτι στο ουράνιο τόξο.
-Εσύ δες την καλά! Χίλια κομμάτια την έκανα! Κέρδισα!
-Δες καλά!

Κι έσκυψε να δει καλύτερα ο πόνος και σάστισε. Η καρδούλα που 'χε σπάσει έπαιζε ολόκληρη, ατόφια, πιο ζωηρή από πριν με το ουράνιο τόξο!

-Μα, πώς έγινε αυτό; Εγώ την έκανα χίλια κομμάτια!
-Κέρδισα το στοίχημα! χαμογέλασε ο καιρός.
-Ε, και; Είπαμε τι θα χάσουμε, μα τι θα κερδίσουμε δεν το συμφωνήσαμε. Τίποτα δεν κέρδισες!
-Κι όμως! Τούτη η καρδούλα θα με πάρει τώρα από το χέρι και θα πάμε μια μεγααάλη βόλτα!
-Είμαι άχρηστος! κλαψούρισε ο πόνος.
-Ααα, τι θα κάνω με σένα; Φουντώνεις και δεν μπορείς να δεις καθαρά! Πάμε ένα καινούριο στοίχημα;
-Τι στοίχημα;

-Να, τι θ' απογίνει η καρδούλα μας: σκληρή σαν πέτρα ή σοφή σαν κουκουβάγια;
-Καλά, αλλά να τα συμφωνήσουμε από τα τώρα... μη μου τη φέρεις πάλι...

Άρχισε ξανά να πελεκάει ο πόνος, μα δεν τον άκουγε ο καιρός, έκανε γυρίσματα...