Διαβάσατε το καινούριο τεύχος του Woman's magazine;

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Και να, που ήρθε η σειρά μας

eric de barros

Τακ - τακ, το χτύπημα στην πόρτα και η καρδιά μας έμεινε στη θέση της. Αποκλείεται να ήρθαν για εμάς. Κι όμως! Δεν ζητούσαν τους παππούδες μας, δεν έψαχναν τους γονείς μας, δεν κυνηγούσαν τα πρεζόνια, δεν καταδίωκαν τους μετανάστες, δεν αναφέρθηκαν τουλάχιστον στους αναρχικούς. Ήθελαν εμάς. Έναν από εμάς, για την ακρίβεια. Έναν "σταμπαρισμένο αριστερό".
Το σπιτικό μας κλονίστηκε συθέμελα από τούτο το χτύπημα. Η καρδιά μας αναπήδησε. Το έκανε θέμα. Μα, εμάς; Γίναμε κιόλας οι άλλοι;
Δεν είναι ότι δεν είδαμε τα σημάδια, ότι δεν αγανακτήσαμε και με τα άλλα χτυπήματα, ότι δε διαμαρτυρηθήκαμε για την τρομοκρατία του κράτους και του παρακράτους.
Είναι που αυτό το χτύπημα έχει την υπογραφή του ναζισμού και τη δυσωδία του γνωστού μακελειού, που ξέρουμε ότι κάποτε δεν άφησε κανέναν αλώβητο.
Είναι που βλέπουμε να έρχεται η σειρά μας.




Είναι που θυμηθήκαμε εκείνο τον ευφυή συμφοιτητή που τον "κατάπιε" το σύστημα, τον ομοφυλόφυλο ξάδελφο που λιντσάρανε στην πλατεία, τη θεία που ξεχάσαμε στα Κάτω Πατήσια μετά το βιασμό της στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, το παλιό συμμαθητή που "φάγανε" αργά ένα βράδυ στα Εξάρχεια.
Είναι που όλα έδειχναν πως, από καιρό τώρα, ερχόταν η δική μας σειρά.
Είναι που ήρθε η δεξιά, η παλιά, γνωστή, δεξιά κι ας ψηφίζαμε τόσα χρόνια ΠΑ.ΣΟ.Κ. κι όχι ΚΚΕ.
Είναι που αντιμετωπιζόμαστε ως εχθροί της πατρίδος κι ας παρακολουθούσαμε πιστά το δελτίο ειδήσεων του mega.
Είναι που δεν πρωτοστατίσαμε σε καμιά πρωτοπορία, δεν πήγαμε σε "ύποπτα" μέρη, δεν κατεβήκαμε στην πορεία, δεν διαμαρτυρηθήκαμε για τις ζαρντινιέρες με προσωπικότητα, δεν διαφωνήσαμε με το δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν είμαστε αλλόθρησκοι, έγχρωμοι, ομοφυλόφιλοι, πόρνες, πολύ φτωχοί, πολύ πλούσιοι.
Αλλά η σειρά μας ήρθε.



Κα να, που ήρθε η σειρά μας, όπως οι γονείς μας, οι παππούδες μας, και όλοι οι πρόγονοί μας, να καταλάβουμε κι εμείς, αργοπορημένοι, τρομοκρατημένοι και παροπλισμένοι πνευματικά και σωματικά, όπως κι εκείνοι, πως ο "καλός καπιταλισμός" δεν πρόκειται να σε αφήσει στην ησυχία σου. Δεν θα σε αφήσει ποτέ να ζήσεις.
Θα σε νομιμοποιήσει για να σου κάνει την τιμή να σε πάρει στη δούλεψή του.
Θα σε καταστήσει ελεύθερο να γίνεις συνένοχος.
Θα σου χαμογελάσει, εσένα, του παραπλανημένου αριστερού, με την προυπόθεση να ξεχάσεις τους ενόχους.
Κι όσο δεν "ανακατεύεσαι", θα σου προσφέρει απλόχερα μια επιβίωση.
Μα, θα σε πει τρομοκράτη, όταν κάνεις πράξη τα quotes της αμφισβήτησης.
Θα ξεχάσει ότι δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες και θα θυμηθεί πως "η διατήρησις των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς αποτελεί εθνικήν ανάγκην", μόλις διανοηθείς ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος.
Θα σε εξοντώσει, ηθικά και φυσικά, με το που σκεφτείς ότι και οι άλλοι άνθρωποι είναι.
Τακ, τακ! Άνθρωπε, είσαι εδώ;



Τυνησία, 2011
 Με αφορμή τα γεγονότα της 18ης Σεπτέμβρη 2013.


4 σχόλια:

  1. Γράφεις αιχμηρά υπέροχα καλή μου φίλη..συναρπάζει ο γραπτός σου λόγος..μου κίνησες το ενδιαφέρον απο την πρώτη στιγμή..η πένα σου θέτει προβληματισμούς..υψώνει γροθιά στο κατεστημένο..στο άδικο..στη μιζέρια που επιβάλλεται στις μάζες..και ναί ήρθε κι η δική μας ώρα..και λεω εγώ τώρα..να σκεπαστεί επιτέλους αυτός ο καναπές..έως εδώ πιά..καλό βραδάκι σου εύχομαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το πιο εύστοχο κείμενο που διάβασα για την επικαιρότητα των ημερών. Αλλά και ένα λογοτεχνικό πολιτικό κείμενο πάντα επίκαιρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κατερίνα, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

.