Της αγκαλιάς

Το φιλί

 Τα σώματα αγκαλιάζονται ηχηρά, η επιθυμία για επαφή είναι ίσως η μοναδική τους ανάγκη, ο μόνος προορισμός.

Τα χρώματα αγκαλιάζονται κι αυτά και τυλίγουν παθιασμένα στα άδυτά τους τις φιγούρες.

Οι λεπτομέρειες πολλές, βαριές, σχεδόν εξουσιαστικά, αγκαλιάζουν με τη σειρά τους τα πάντα. Λεπτομέρειες που παραπέμπουν στις "αποσκευές" των ανθρώπων...

Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο!

Νίκος Ξυλούρης - Ψαρονίκος (7 Ιούλη 1936 -  8 Φλεβάρη 1980)

Τραγουδούσε ο Νίκος Ξυλούρης και το εννοούσε! Εκείνοι που το γνώρισαν, γοητεύτηκαν όχι μόνο από την υπέροχη φωνή του, αλλά κι από την καθαρότητα του χαρακτήρα του.
Η φυσικότητα με την οποία έφερε πάνω του την ανάγκη για το μόνοιασμα των ανθρώπων, ανάγκη που τόνισε και στα τραγούδια που επέλεξε να πει, ήταν αφοπλιστική. Πάντα έτοιμος να υμνήσει την αγάπη, πάντα ακούραστο το βλέμμα του να αγκαλιάσει με αγάπη.

Στα θησαυροφυλάκια του μυαλού

 Είναι! Κι ακόμα κι αν τα βιβλία σού προκαλούν αφόρητη πλήξη, αυτά τα "σπίτια" τους θα σε μαγνητίσουν!

Είναι ένας τριώροφος ιπτάμενος δίσκος, που λάμπει διακριτικά τη νύχτα!

Χτίστηκε το 2004 και πήρε το όνομα του ντόπιου ποιητή Σάντρο Πένα (1906-1997).

Η ανοιχτή οροφή και τα διαφανή τζάμια,  που το καλύπτουν απ' άκρη σ' άκρη, αφήνουν το φυσικό φως να μπει παντού δημιουργώντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.

Γη παιδεμένη με σίδερο και με φωτιά

έργο του χαράκτη Τάσσου

Θυμάμαι πρόσωπα περήφανα να σκύβουν για να κρύψουν το δάκρυ ενός χαμένου ονείρου, που είχαν χτίσει με σώμα και ψυχή και που πέταξε μακριά λαβωμένο...

Ήταν τα πρόσωπα του παππού και της γιαγιάς, της μάνας και του πατέρα, των άγνωστων και γνωστών φίλων, που το δάκρυ τους πότισε αυτή τη γη την παιδεμένη με σίδερο και φωτιά!

Σα θα σμίξουν οι ανάσες, θα φουσκώσουν τα πανιά!

graffiti στην Τυνησία, 2011

"Σ' αυτό τον τόπο πια κανείς δεν με προσμένει.

Γριά τσιγγάνα, μη μου πεις το ριζικό.

Περνούν οι άνθρωποι βαθιά τους σκοτωμένοι

κι ούτε κουβέντα δεν ακούς για φονικό"

Λίγα λόγια από το Μάνο Χατζιδάκι

Η παράσταση δεν είναι φώτα,

 δεν είναι σκηνικό,

είναι οι άνθρωποι,

εσείς κι εγώ...

(Από τον "Πρόλογο", "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε")